برچسب: ساله

بستر روایتی که «مهدی افشار نیک» که سابقه سال‌ها روزنامه‌نگاری دارد برای این رمان انتخاب کرده، توجه به محله‌های قدیمی و خاص تهران است که امروز به‌نوعی هم ازدست‌رفته هستند: بازارچه نایب‌السلطنه و محله‌های آب منگل و ادیب.

در بستر مکانی روایت، هم بازارچه مهم است که سقف قدیمی آن همیشه موردتوجه همگان و کاسبان آن بوده و هست و هم زورخانه‌ای که «گود» آن «بو» گرفته است. بوی بد به‌عمد چندین سال اصلاً موردتوجه قرار نمی‌گرد، حتی وقتی «ناظم پهلوون زورخونه» از  بوی گود شکایت می‌کند، متولیان زورخانه خیلی این شکوه را جدی کمی گیرند. در اصل نویسنده به ظرافت نقدی به پهلوانی و زورخانه وارد می‌کند که در جریان کودتای 28 مرداد همراه با کودتاچیان شده و خانه مصدق را غارت کردند. پشیمانی «سید ناظم» از همراهی با «شعبون بی‌مخ»؛ شعبان جعفری؛ در آن روز و بوی بد گود زورخانه، مظهر و نماد این جریان است.

 دومین عنصر ساختاری در رمان «گود» سقف بازارچه است که زیر آن کاسبان هم به کسب مشغول‌اند و هم به وقتش به عزاداری و مناسک آیینی. بر این بستر، روایت 4 دختر چریک مجاهد شکل می‌گیرد که کشاکش اصلی داستان به ماجرای سال 54 و تغییر ایدئولوژیک آن می‌پردازد.

رمان هم به اتفاق‌های واقعی مثل ربودن پسر اشرف و ترور مجید شریف واقفی و دستگیری وحید افراخته نظر دارد و آن‌ها را وارد متن داستان می‌کند؛ هم اینکه خود رمان، به خلق روایتی درون‌متنی از ماجراهای ترورهای درون‌سازمانی می‌پردازد که یکی از صحنه‌های درخشان  این رمان است.

اما ضعفی که شاید برای گود بتوان متصور شد ساختار زبانی و محاوره‌ای رمان است. نوع کلام در فصل‌های اول این تصویر را به خواننده می‌دهد که با یک رمان جنوب شهری و پهلوونی و تهران قدیمی روبه‌روست؛ اما وقتی روایت‌های سیاسی رمان شکل‌ می‌گیرد شکافی بین زبان و لحن داستان اتفاق می‌افتد. درواقع خواننده انتظار ندارد رمانی به‌شدت سیاسی را با زبانی جنوب شهری بخواند.

البته شاید نویسنده که خود متولد محله «دولاب» است، خواسته با این لحن، جلوه‌ای تازه به ادبیات جنوب شهری که صرفاً محدود به «مرام بازی و لوطی منشی» شده بود ببخشد؛ تلاشی که شاید برخی آن را نپسندند. به‌خصوص این‌که داستان پرش‌های زیادی از متن به زمان‌های مختلف در 18 فصل کتاب دارد: چنانچه فصل اول در سال 42 است، فصل دوم در سال 84، فصل سوم در سال 59، فصل چهارم در سال 49!

از نکات قابل‌تأمل دیگری که بر این رمان می‌توان متصور شد تعدد شخصیت‌هاست. خواننده باید به صفحات قبل رجوع کند تا نخ شخصیت‌ها از دستش نرود. شاید رمانی که نزدیک به 500 صفحه است باید شخصیت زیاد داشته باشد تا کشش داستان حفظ شود! به نظر گود شبیه همان بازارچه نایب‌السلطنه در اوج وقت کاری و کاسبی است.

 رمان «گود» در خلق صحنه‌هایی از تاریخ سیاسی ایران به‌خوبی موفق شده است. صحنه ترور «مجید شریف واقفی» بااینکه عین روایت تاریخی است اما در دل داستان خودی و حک‌شده است و در متن روایت قرار دارد.

نویسنده در این‌که به ماجراهای واقعی و رخ‌داده، بار دراماتیک بخشیده موفق عمل کرده است. ازاین‌دست روایت‌ها در داستان زیاد است؛ به‌عنوان نمونه: صحنه آوردن کشته‌های جنگ ظفار به همراه  تلویزیون‌های قاچاق، صحنه دستگیری محمدرضا سعادتی، صحنه شروع جنگ و بمباران تهران، صحنه آزادسازی خرمشهر و درد و دل صائب با بیت‌الله، صحنه رویارویی مستانه و مریم در تنگه پاتاق و بعدازآن در پاریس؛ این‌ها همه از دل واقعیت‌ها برآمده است اما جنبه ادبی و هنری پیداکرده است و خواننده نه به‌عنوان گزارشی تاریخی که به‌عنوان یک اتفاق ادبی آن را دنبال می‌کند.

«گود» در سرک کشی به احوالات مجاهدین (منافقین) قبل از تغییر ایدئولوژی و پس‌ازآن و تحولات سال‌های اول انقلاب و این‌که چطور دوستی‌های نزدیک به دشمنی‌های عمیق بدل شد و نفرتی که از تغییر ایدئولوژی در بین مبارزان علیه شاه ایجاد شد و تأثیراتی که بعدها گذاشت، موفق عمل کرده است.

درواقع «مهدی افشار نیک» نه گزارشی تاریخی که برشی ادبی از تاریخ سیاسی زده است و آدم‌هایی از دل تاریخ برای خود برگزیده و ساخته است که به زبان و بیان او ماجراها را روایت می‌کنند. از طرفی هم باید به درونی کردن برخی شخصیت‌ها در این رمان توجه داشت که مهم‌ترین درونی سازی شخصیت‌های واقعی؛ روایت «پرویز ثابتی» معاون امنیت داخلی ساواک است. ثابتی در خاطرات و ادعاهایش را در قالب گفت‌وگو با عرفان قانعی فر چند سال پیش منتشر کرده که با واکنش‌های فراوانی روبرو شد.

نویسنده‌ی رمان «گود» با طنازی سعی کرده اضافه‌کاری برای ثابتی به تراشد و او را رئیس و گرداننده چندین فاحشه‌خانه در تهران کرده که زن‌های زیادی به‌فرمان او این‌سو و آن‌سو می‌روند. ثابتی در خاطراتش به استفاده از این زنان برای مهار برخی روحانیون اشاره‌کرده است.

داستان بعد از فرازوفرودهای بسیار درحالی‌که معمای «بوی بد» گود حل‌شده به سمت اتفاقی در سقف بازارچه پیش می‌رود؛ جایی داستان تمام می‌شود؛ که گویی تازه اول قصه است. گود روایت آغاز یک داستان 50 ساله‌ی ایرانی-تهرانی است.
صادق حسنی
منبع:خبرآنلاین
 

بستر روایتی که «مهدی افشار نیک» که سابقه سال‌ها روزنامه‌نگاری دارد برای این رمان انتخاب کرده، توجه به محله‌های قدیمی و خاص تهران است که امروز به‌نوعی هم ازدست‌رفته هستند: بازارچه نایب‌السلطنه و محله‌های آب منگل و ادیب.

در بستر مکانی روایت، هم بازارچه مهم است که سقف قدیمی آن همیشه موردتوجه همگان و کاسبان آن بوده و هست و هم زورخانه‌ای که «گود» آن «بو» گرفته است. بوی بد به‌عمد چندین سال اصلاً موردتوجه قرار نمی‌گرد، حتی وقتی «ناظم پهلوون زورخونه» از  بوی گود شکایت می‌کند، متولیان زورخانه خیلی این شکوه را جدی کمی گیرند. در اصل نویسنده به ظرافت نقدی به پهلوانی و زورخانه وارد می‌کند که در جریان کودتای 28 مرداد همراه با کودتاچیان شده و خانه مصدق را غارت کردند. پشیمانی «سید ناظم» از همراهی با «شعبون بی‌مخ»؛ شعبان جعفری؛ در آن روز و بوی بد گود زورخانه، مظهر و نماد این جریان است.

 دومین عنصر ساختاری در رمان «گود» سقف بازارچه است که زیر آن کاسبان هم به کسب مشغول‌اند و هم به وقتش به عزاداری و مناسک آیینی. بر این بستر، روایت 4 دختر چریک مجاهد شکل می‌گیرد که کشاکش اصلی داستان به ماجرای سال 54 و تغییر ایدئولوژیک آن می‌پردازد.

رمان هم به اتفاق‌های واقعی مثل ربودن پسر اشرف و ترور مجید شریف واقفی و دستگیری وحید افراخته نظر دارد و آن‌ها را وارد متن داستان می‌کند؛ هم اینکه خود رمان، به خلق روایتی درون‌متنی از ماجراهای ترورهای درون‌سازمانی می‌پردازد که یکی از صحنه‌های درخشان  این رمان است.

اما ضعفی که شاید برای گود بتوان متصور شد ساختار زبانی و محاوره‌ای رمان است. نوع کلام در فصل‌های اول این تصویر را به خواننده می‌دهد که با یک رمان جنوب شهری و پهلوونی و تهران قدیمی روبه‌روست؛ اما وقتی روایت‌های سیاسی رمان شکل‌ می‌گیرد شکافی بین زبان و لحن داستان اتفاق می‌افتد. درواقع خواننده انتظار ندارد رمانی به‌شدت سیاسی را با زبانی جنوب شهری بخواند.

البته شاید نویسنده که خود متولد محله «دولاب» است، خواسته با این لحن، جلوه‌ای تازه به ادبیات جنوب شهری که صرفاً محدود به «مرام بازی و لوطی منشی» شده بود ببخشد؛ تلاشی که شاید برخی آن را نپسندند. به‌خصوص این‌که داستان پرش‌های زیادی از متن به زمان‌های مختلف در 18 فصل کتاب دارد: چنانچه فصل اول در سال 42 است، فصل دوم در سال 84، فصل سوم در سال 59، فصل چهارم در سال 49!

از نکات قابل‌تأمل دیگری که بر این رمان می‌توان متصور شد تعدد شخصیت‌هاست. خواننده باید به صفحات قبل رجوع کند تا نخ شخصیت‌ها از دستش نرود. شاید رمانی که نزدیک به 500 صفحه است باید شخصیت زیاد داشته باشد تا کشش داستان حفظ شود! به نظر گود شبیه همان بازارچه نایب‌السلطنه در اوج وقت کاری و کاسبی است.

 رمان «گود» در خلق صحنه‌هایی از تاریخ سیاسی ایران به‌خوبی موفق شده است. صحنه ترور «مجید شریف واقفی» بااینکه عین روایت تاریخی است اما در دل داستان خودی و حک‌شده است و در متن روایت قرار دارد.

نویسنده در این‌که به ماجراهای واقعی و رخ‌داده، بار دراماتیک بخشیده موفق عمل کرده است. ازاین‌دست روایت‌ها در داستان زیاد است؛ به‌عنوان نمونه: صحنه آوردن کشته‌های جنگ ظفار به همراه  تلویزیون‌های قاچاق، صحنه دستگیری محمدرضا سعادتی، صحنه شروع جنگ و بمباران تهران، صحنه آزادسازی خرمشهر و درد و دل صائب با بیت‌الله، صحنه رویارویی مستانه و مریم در تنگه پاتاق و بعدازآن در پاریس؛ این‌ها همه از دل واقعیت‌ها برآمده است اما جنبه ادبی و هنری پیداکرده است و خواننده نه به‌عنوان گزارشی تاریخی که به‌عنوان یک اتفاق ادبی آن را دنبال می‌کند.

«گود» در سرک کشی به احوالات مجاهدین (منافقین) قبل از تغییر ایدئولوژی و پس‌ازآن و تحولات سال‌های اول انقلاب و این‌که چطور دوستی‌های نزدیک به دشمنی‌های عمیق بدل شد و نفرتی که از تغییر ایدئولوژی در بین مبارزان علیه شاه ایجاد شد و تأثیراتی که بعدها گذاشت، موفق عمل کرده است.

درواقع «مهدی افشار نیک» نه گزارشی تاریخی که برشی ادبی از تاریخ سیاسی زده است و آدم‌هایی از دل تاریخ برای خود برگزیده و ساخته است که به زبان و بیان او ماجراها را روایت می‌کنند. از طرفی هم باید به درونی کردن برخی شخصیت‌ها در این رمان توجه داشت که مهم‌ترین درونی سازی شخصیت‌های واقعی؛ روایت «پرویز ثابتی» معاون امنیت داخلی ساواک است. ثابتی در خاطرات و ادعاهایش را در قالب گفت‌وگو با عرفان قانعی فر چند سال پیش منتشر کرده که با واکنش‌های فراوانی روبرو شد.

نویسنده‌ی رمان «گود» با طنازی سعی کرده اضافه‌کاری برای ثابتی به تراشد و او را رئیس و گرداننده چندین فاحشه‌خانه در تهران کرده که زن‌های زیادی به‌فرمان او این‌سو و آن‌سو می‌روند. ثابتی در خاطراتش به استفاده از این زنان برای مهار برخی روحانیون اشاره‌کرده است.

داستان بعد از فرازوفرودهای بسیار درحالی‌که معمای «بوی بد» گود حل‌شده به سمت اتفاقی در سقف بازارچه پیش می‌رود؛ جایی داستان تمام می‌شود؛ که گویی تازه اول قصه است. گود روایت آغاز یک داستان 50 ساله‌ی ایرانی-تهرانی است.
صادق حسنی
منبع:خبرآنلاین
 

این بازیکن در مسیری 7 متر و 80 سانتی‌متری که پر از مانع‌های پلاستیکی مخصوص تمرینات فوتبال بود، اقدام به حرکت مارپیچ با توپ کرد و سرعت، انعطاف بدنی و قابلیت‌های فنی خود را نشان داد.

در این تست لیونل مسی قبلا رکورد 5 ثانیه و 125 صدم ثانیه به جای گذاشته بود. اما لیتکا 20 ساله این حرکت را در مدت 5 ثانیه و یک صدم ثانیه انجام داد.

بازیکن سن‌پائولی حتی بهتر از بزرگانی همچون دراکسلر، شقیری، دانته یا مارکو مارین نمره گرفت.

این بازیکن در مسیری 7 متر و 80 سانتی‌متری که پر از مانع‌های پلاستیکی مخصوص تمرینات فوتبال بود، اقدام به حرکت مارپیچ با توپ کرد و سرعت، انعطاف بدنی و قابلیت‌های فنی خود را نشان داد.

در این تست لیونل مسی قبلا رکورد 5 ثانیه و 125 صدم ثانیه به جای گذاشته بود. اما لیتکا 20 ساله این حرکت را در مدت 5 ثانیه و یک صدم ثانیه انجام داد.

بازیکن سن‌پائولی حتی بهتر از بزرگانی همچون دراکسلر، شقیری، دانته یا مارکو مارین نمره گرفت.

جودوکار دوپینگی در حال حاضر نیز به عنوان حریف تمرینی در اردوها حضور دارد که در صورت صادر شدن رای نهایی وی نیز به مدت چهار سال از تمام فعالیت‌های ورزشی محروم خواهد شد.

جودوکار دوپینگی در حال حاضر نیز به عنوان حریف تمرینی در اردوها حضور دارد که در صورت صادر شدن رای نهایی وی نیز به مدت چهار سال از تمام فعالیت‌های ورزشی محروم خواهد شد.

محسن ۱۲ ساله حتی فکرش را هم نمی کرد که آرزویش روزی رنگ واقعیت به خود بگیرد و آتش نشان شود؛ اما روز گذشته این اتفاق در عالم واقعیت و با همت مؤسسه مردم نهاد «پنجمین فصل قشنگ» و همکاری آتش نشانی اهواز رخ داد.

در مراسمی نمادین لباس آتش نشانی بر تن محسن نشست و کودک سرطانی فرمان اطفای حریق داد تا رویای کودکیش رنگ واقعیت به خود گرفته باشد.ز همه جمع شده بودند تا محسن را به آرزویش برسانند. ایستگاه آتش نشانی گلستان و آتش نشانان در انتظار محسن بودند. محسن خیلی ساده با تنی رنجور از شیمی درمانی اما با یک دنیا امید و لبی خندان آمده بود.

اشک در چشمان  ماموران حلقه زده بود ؛اخر محسن آمده بود تا آتش را گلستان کند. کاروان خودروهای آتش نشانی از ایستگاه گلستان به سمت ایستگاه آتش نشانی استانداری راه افتادند و از آنجا عازم محل آتش سوزی فرضی در کیانپارس روبروی کتابخانه مرکزی شدند تا فرمانده محسن فرمان اطفای حریق دهد و آتش گلستان شود.

 حالا محسن به صحنه عملیات رسیده و ماموران آتش نشانی در انتظار فرمان فرمانده هستند. بی سیم به دست محسن رسید و با فرمان «فرمانده محسن» آتش اطفا شد و محسن اینگونه بود که دیگر آتش نشان شده بود.

آرزویی که شیما و هدی رشیدی از یک طرف و مقصود حق شناس مسئول روابط عمومی آتش نشانی اهواز هر کدام سهمی در برآورده شدن آن و رساندن محسن بیت غریب کودک سرطانی به آرزویش داشتند.

معاون آموزش و پیشگیری سازمان آتش نشانی و خدمات ایمنی شهرداری اهواز در حاشیه مراسم نمادین آتش نشان شدن کودک سرطانی در گفتگو با خبرنگار مهر اظهار کرد: آتش نشانی در طول سال، برنامه ای به نام آتش نشانان داوطلب را برای مشارکت و همیاری شهروندان در حوادث اجرا می کند.

علی تراب پور افزود: حرکت نمادین امروز نشان دهنده حس انساندوستی و همدردی تمام پرسنل آتش نشانی با کودکانی است که به سرطان و بیماری های صعب العلاج مبتلا هستند.

وی با اشاره به تاثیر این حرکت بر کودک سرطانی تصریح کرد: قطعا این حرکت روحیه دوچندانی را به این کودک می دهد و وقتی این ماجرا را برای دوستانش تعریف می کند هم تاثیر مثبتی نیز بر آنها می گذارد.

معاون آموزش و پیشگیری آتش نشانی اهواز اضافه کرد: هر فرد در هر خانه می تواند یک آتش نشان داوطلب باشد و ایمنی و امنیت را برای خانواده اش به ارمغان بیاورد.

به سراغ شیما رشیدی هم می روم که یکی از بانیان این برنامه است، شیما آرام و قرار ندارد و برای آمدن محسن هماهنگی می کند. آن طور که شیما می گوید پیش از این قرار بر این بوده که چند کودک باشند اما با وخامت حال دو کودک و اعزام آنها به تهران و  ادامه شیمی درمانی، حالا تنها این محسن است که قرار است به آرزویش برسد.

شیما رشیدی در گفتگو با خبرنگار مهر اظهار کرد: این برنامه را به این نیت اجرا می کنیم تا بچه های سرطانی را به جامعه پزشکی بشناسانیم چون آنها بچه ها را «دی سی» اعلام می کنند یعنی اینکه بدن آنها دیگر به درمان جواب نمی دهد و پذیرای درمان نیست و ماهم به دنبال روش های جدید برای کمک به درمان هستیم.

وی عنوان کرد: هم اینکه بتوانیم واقعا اگر این کودکان دی سی هستند آنها را به آرزویشان برسانیم چون ممکن است هیچگاه به آرزویشان نرسند و چشمشان این وضعیت را نبیند.

این فعال اجتماعی اهوازی تصریح می کند: به همین خاطر از توان سازمان های دولتی استفاده می کنیم و بر اساس نوع آرزوی هر کودک دست به دست هم دادیم تا این بچه ها را به آرزویشان برسانیم.

رشیدی عنوان کرد: نماینده مؤسسه همیاران که عضو محک و در بیمارستان شفا مستقر است از طریق کشیدن نقاشی توسط کودکان آرزوهای آنها را شناسایی می کنند و پس از کشیدن نقاشی هم بر اساس اولویت ها و توانایی خود برنامه ریزی و با همکاری سازمان های دولتی کودکان را به آرزوهایشان می رسانیم.

عضو مؤسسه فرهنگی و هنری «پنجمین فصل قشنگ» درباره جنبه های احساسی این برنامه گفت: اکنون احساسات درگیر شده و واقعا همه از لحاظ انسانی جذب این قضیه شدند که از کمک کردن لذت برده و هدف اصلی از این حرکت هم تجهیز اتاق بازی کودکان سرطانی در تنها بیمارستان مخصوص کودکان سرطانی است.

وی با بیان اینکه اهواز برای اولین بار به سازمان جهانی سرطان وصل و عضو فهرست آن شده است، گفت: می خواهیم بر اساس استانداردهای جهانی از نظر سلامت، بهداشت و ایمنی این اتاق را تجهیز کنیم تا حداقل کودکانی که با سرطان به دنیا می آیند و تمام عمرشان را با آن سر می کنند بتوانند کودکی کنند و این حداقل کاری است که می توانیم برای آنها انجام دهم.

رشیدی درباره آثار این حرکت بر کودک سرطانی ادامه می دهد: این حرکت امید را در دل کودک سرطانی زنده کرد.

مادر محسن هم در تمام طول مراسم ساکت و آرام در گوشه به تماشای به بار نشستن درخت آرزوی فرزند بیمارش نشسته است.

محسن لبخندی ملیح می زند، لبخندی که معصومیت محسن و محسن ها را دو چندان می کند. از محسن درباره احساسش از رسیدن به آرزویش می پرسم و او با همان لبخند معصومانه جواب می دهد: «خیلی خوشحالم» و این تنها حس محسن است که به زبان می آورد. قبل از اینکه محسن به مراسم بیاید  شیمی درمانی کرده است.

از مادر محسن می پرسم چه احساسی داری که پسرت به آرزویش رسیده و او گفت: خیلی خوشحالم و امیدوارم خدا او را شفا دهد.

وی افزود: از روز اول تولد، دوست داشتم پسرم آتش نشان شود.

دیروز عباس و امروز محسن

دیروز عباس با پوشیدن لباس پلیس به آرزویش رسید و امروز نوبت به محسن ۱۲ ساله بود که با پوشیدن لباس آتش نشانی به آرزوی خود برسد. آرزوهای کودکان این سرزمین رنگ پلیس شدن، آتش نشان و خلبان شدن داشته و آرزوی ما سلامتی آنها و تمام کودکان این سرزمین است.

وی افزود: در دوره قبل از رفع تحریم ها 30 تا 40 درصد از مشکلات به تحریم ارتباط داشت، مابقی به بی توجهی، شتاب زدگی و عملکرد ناقص بنده و امثال بنده اختصاص داشت.

باهنر گفت: در اوج تحریم ها، ما روزانه 700 هزار بشکه نفت می فروختیم که با احتساب قیمت بشکه ای 100 دلار، 700 میلیون دلار درآمد داشتیم، در شرایط فعلی اگر همه عوامل همت کنند و ما با قیمت بشکه ای 25 دلار، دو میلیون بشکه صادرات داشته باشیم، درآمد ما به 50 میلیون دلار در دوره پساتحریم می رسد و اداره کشور در این شرایط که متکی به اقتصاد نفتی است، فقط یک راه دارد، آن هم اقتصاد مقاومتی است.

وی افزود: اقتصاد کشور بنا بر فرمایشات مقام معظم رهبری باید برونزا و برونگرا باشد یعنی هزینه دولت کاهش یافته و بخش خصوصی به میدان بیاید.

نایب رئیس دوم مجلس گفت: در برنامه ششم توسعه نیز آمده که دولت زمینه های شکل گیری دو شرکت نفتی در بخش خصوصی که امکان اکتشاف تا فروش را داشته باشند، فراهم کند.

باهنر افزود: 120 سال شرکت ملی پالایش و پخش فعالیت کرد و دیگر بس است.

وی گفت: یکی از صندوق های بازنشستگی در کشور 4 ماه است حقوق بخشی از کارکنانش عقب افتاده اما اگر پرداخت حقوق مدیران آن که میلیون ها تومان است قدری عقب بیفتد به هیچ عنوان این شرایط را تاب نمی آورند، این با روح اقتصاد مقاومتی در تضاد است.

باهنر افزود: در دوران تحریم هم در همان بخش هایی که 100 درصد تحریم بودیم به موفقیت های چشمگیری دست یافتیم.