در همین رابطه در نوزدهمین سالگرد آن خداحافظی باشکوه که جزو معدود خداحافظی‌های ماندگار در فوتبال ما است، سراغ فرشاد پیوس رفتیم و با او راجع به آن روز فراموش نشدنی حرف زدیم.

می‌توانید متن کامل این مصاحبه را در زیر بخوانید:

* در ابتدا راجع به روز خداحافظی خود از فوتبال بگوید. اینکه چه حسی داشتید و جو استادیوم چطور بود؟

– واقعاً آن روز برای من فراموش نشدنی است. من خودم قبل از شروع بازی فکر نمی‌کردم شرایط ورزشگاه طوری باشد که حتی استقلالی‌ها هم من را تشویق کنند. برعکس چیزی که فکر می‌کردم در آن روز نه تنها پرسپولیسی‌ها بلکه استقلالی‌ها هم موقع خداحافظی من ایستادند و من را تشویق کردند و این اتفاق بسیار شیرین و باورنکردنی برای همه از جمله خودم بود. در زمین هم بازیکنان تیم خودمان و استقلال در کنار من بودند و واقعاً آنها در کنار هواداران برای من سنگ تمام گذاشتند و به همین دلیل یکبار دیگر از همه بخاطر آن روز فراموش نشدنی تشکر می‌کنم.

* بعد از خداحافظی شما از فوتبال، برخورد مردم با شما در بیرون از زمین چگونه بود؟

– من چه آن زمانی که بازی می‌کردم و چه بعد از پایان دوران فوتبالم، خدا را شکر همیشه مورد احترام مردم بودم. بعد از خداحافظی هم با اینکه خودم فکر می‌کردم شاید فراموش شوم، اما دیدم که حتی بیشتر از قبل به من لطف دارند و این برای من همیشه با ارزش بوده است. آن زمانی که بازی می کردم عاشق پرسپولیس بودم و همیشه با جان دل برای تیم محبوبم تلاش می‌کردم و خوشحالم که با گلزنی برای پرسپولیس هواداران را خوشحال می‌کردم. البته گلزنی من حاصل تلاش و کمک بقیه دوستان و هم تیمی‌هایم در آن زمان بود که نقش بسیاری در موفقیت من داشتند و اگر آنها نبودند من نمی‌توانستم به موفقیتی برسم. برای همین باید از همه دوستان و هم‌تیمی‌های دوران قدیمم در پرسپولیس هم به خاطر همین مساله تشکر کنم.

* یکی از کسانی که نقش زیادی در موفقیت شما داشت محسن عاشوری هافبک خلاق پرسپولیس در آن زمان بود که به اصطلاح می‌گفتند چشم بسته شما را در زمین پیدا می‌کند.

– واقعاً همینطور بود. محسن یک فوتبالیست به تمام معنا بود. ضمن اینکه ما با هم خیلی رفیق بودیم و او چندین ماه پیش ما زندگی می‌کرد. درک خوبی از بازی هم داشتیم و خیلی راحت همدیگر را در زمین پیدا می‌کردیم. البته من باید این را بگویم که در پرسپولیس آن زمان رفاقت حرف اول را می‌زد و همه ما با هم رابطه بسیار خوبی داشتیم. از علی پروین به عنوان بزرگ و مربی تیم گرفته تا بقیه بازیکنان، همه خیلی رفیق بودیم و با همین رفاقت درون تیم بود که پرسپولیس در آن سال‌ها دوران درخشانی را داشت و قهرمانی‌های زیادی را کسب کرد.

* خیلی‌ها اعتقاد داشتند فرشاد پیوس خیلی زود از فوتبال خداحافظی کرد و با توجه به شرایط بدنی شما، می‌گفتند این توانایی را داشتید که چند سال دیگر هم بازی کنید. نظر خودتان چیست؟

– این حرف را قبول دارم. من همیشه در دوران فوتبالم سالم زندگی کردم و به همین دلیل می‌توانستم چند سال دیگر هم بازی کنم. اما به هر حال در آن زمان دیدم که بهتر است در اوج خداحافظی کنم. بازی دربی هم بهترین دیدار ممکن برای خداحافظی کردن بود و به همین دلیل تصمیم گرفتم در این بازی رسماً از فوتبال خداحافظی کنم. خوشبختانه همه شرایط هم برای برگزاری مراسم مهیا شد و حتی از سوی مسئولان و داور بازی، تعویض من حساب نشد و بعد از ده دقیقه که در زمین بودم از فوتبال خداحافظی کردم و خاطرات بسیار شیرینی برای من در آن روز رقم خورد.

* روزهای اولی که فوتبال را کنارگذاشته بودید چطور گذشت؟

– خوب فوتبال همه زندگی من بود و طبیعی بود که اوایل کمی برایم سخت بود که دیگر بازی نمی‌کنم. اما با این حال زندگی همین است و باید یک روز هم خداحافظی کرد. ۱۹ سال از خداحافظی من گذشته است، اما واقعاً با رفتاری که مردم در قبال من دارند، هنوز هم فکر نمی‌کنم که فوتبال را کنار گذاشته‌ام. آنقدر که مردم به من لطف دارند. من هم عاشق مردم و کشورم هستم. در این سال‌ها حتی این فرصت را داشتم که برای زندگی به خارج از کشور بروم، اما چون عاشق کشورم هستم اینجا ماندم و از اینکه بتوانم قدمی برای جوانان این مرز و بوم بردارم لذت می‌برم.

* آخرین ضربه‌ای که شما در دوران بازی خود به توپ زدید، آن ضربه کاشته معروف در دربی ۴۳ بود که با واکنش عالی بهزاد غلامپور گل نشد. تا به حال شده است که به آن ضربه فکر کنید و حسرت گل نشدنش را بخورید؟

– بعضی مواقع حسرت می‌خوردم که چرا گل نشد. اما از طرفی هم می‌گویم خوب شد که آن توپ گل نشد و استقلالی‌ها موقع خداحافظی من ناراحت نبودند. البته پرسپولیس حتی بدون گل شدن آن توپ هم بازی را برد و آن ضربه تاثیری در سرنوشت بازی نداشت. اما هرچه که بود قطعاً قسمت بود و من هم از این اتفاق ناراضی نیستم.

* یکی از تصمیماتی که شما در موقع خداحافظی از فوتبال گرفتید، دادن پیراهن معروف شماره ۱۷ پرسپولیس به مهدی مهدوی‌کیا بود که بازیکنی جوان و مستعد در آن زمان بود. به نظرتان آیا مهدوی‌کیا جانشین خوبی برای شما و شماره ۱۷ معروف پرسپولیس بود؟

– واقعاً مهدی بهترین وارث ممکن برای پیراهن من در پرسپولیس بود. قبل از بازی خیلی‌ها می‌گفتند پیراهنت را به کس دیگری بده اما من قبول نکردم. چون مهدی هم بچه پایین شهر بود و هم بسیار با اخلاق بود. ضمن اینکه فوتبالیست مستعدی بود و می‌دانستم روزی فوتبالیست بزرگی می‌شود که خدا را شکر همینطور هم شد و او توانست بعد از بازی در پرسپولیس به اروپا برود و سال‌ها در آنجا درخشید و از این نظر واقعاً خوشحالم که او بعد از من پیراهن شماره ۱۷ پرسپولیس را پوشید.

* کمی هم راجع به شرایط فعلی پرسپولیس صحبت کنید. بعد از اینکه قهرمانی فصل پیش به علت تفاضل گل از دست رفت، به نظر شما پرسپولیس در فصل جدید چطور خواهد بود و این تیم را چطور می‌بینید؟

– خوشبختانه پرسپولیس امسال عالی بازیکن گرفته است و با نفراتی که جذب شده‌اند، تمام نقاط ضعف تیم را پوشش داده‌اند. به نظر من اگر رامین رضاییان و مهدی طارمی از پرسپولیس نمی‌رفتند، این تیم درست مانند تیم قدرتمند دهه ۶۰ می‌شد که در بیست دقیقه اول بازی دو، سه گل از هر حریفی جلو بود. این دو بازیکن جزو بازیکنان تاثیرگذار پرسپولیس بودند که به نظرم جدایی آنها تاحدودی اثرگذار خواهد بود. البته مطمئنم امسال هم پرسپولیس مثل سال قبل بازی‌های زیبایی را ارائه خواهد کرد و جزو مدعیان اصلی قهرمانی در لیگ خواهد بود و امیدوارم در انتهای فصل هم بتواند با قهرمانی دل هواداران را شاد کند.

* فصل گذشته به عنوان سرمربی تیم سپیدرود رشت موفق شدید این تیم ریشه‌دار را بعد از سال‌ها به لیگ یک بیاورید. برنامه امسال شما در دنیای مربیگری چیست؟

– همینطور است، خدا را شکر سال لحظات خوبی در سپیدرود داشتیم و توانستیم با همدلی و تلاش زیاد تیم را به لیگ یک بیاوریم و از این جهت خیلی خوشحال هستم. در حال حاضر هم دو پیشنهاد از لیگ یک و لیگ دو دارم و باید ببینم شرایط برای کار چطور خواهد بود و سپس تصمیم‌گیری خواهم کرد. خودم دوست دارم در تیمی کار کنم که طرفدار زیادی داشته باشد و حالا دیگر باید ببینم چه پیش خواهد آمد.

* به عنوان سوال آخر، رویای حضور در پرسپولیس به عنوان سرمربی را ندارید؟

– من عاشق پرسپولیس هستم و واقعاً دوست دارم روزی سرمربی تیم محبوبم شوم. اما به هر حال تا الان قسمت نبوده است و شاید اصلاً هیچ وقت نوبت به من نرسد و باید دید قسمت چیست. البته شاید واقعاً صلاح در این باشد که به این آرزو نرسم. برای اینکه در این فوتبال این احتمال وجود دارد که با بد نتیجه گرفتن در پرسپولیس، محبوبیتی که بین هواداران داریم از بین برود.