روحانی و کابینه وی اگرچه خوشبینانه پای برجام ایستاده‌اند و به طرف اصلی مذاکرات اعتماد کردند. امروز دیگر نه می توانند بعد از چهار سال همه بدیها را به حساب دولت قبل بنویسند که دولت قبل کسی نیست جزدولت اول روحانی و نه می توانند ادعا کنند که دولت قبلی نه دیپلماسی بلد بود و نه دنیا را می شناخت که باز اگر چنین بگویند به خودشان بازگشت خواهد کرد.

آِقای روحانی راهی و منشی متفاوت باید در پیش بگیرد. چرا که نه باید نگران رای مردم بود و نه مصلحت سنجی های بی مورد او را از تأمین حقوق مردم باز خواهد داشت.

روحانی راهی سخت در پیش دارد. سخت به اندازه وعده های داده شده و سخت‌ تر به خاطره سوگندی که یاد کرده است.قطعاً این دو  بهترین ابزار سنجش موفقیت وی خواهد بود.

 روحانی باید نشان دهد به قانون احترام می گذارد حتی اگر آن را قبول نداشته باشد. او باید برنامه ششم توسعه کشور را اجرا کند اگر چه قبلاً برای مخالفت با آن نامه ها نوشته باشد. او باید برای درک مشکلات واقعی مردم به میان مردم برود. از نزدیک درد مردم را لمس کند. نسخه های عملی بپیچد و از میانبر های قانونی استفاده کند.

او باید اجازه بدهد تا منتقدان مطالباتشان را مطرح کنند و از یادآوری وعده ها و خلف وعده ها عصبانی نشود. او باید بداند همان قدر که برای جذب نیروهای فاصله دار با نظام تواناست می تواند در جذب نیروهای انقلابی و فداکار نیز موفق باشد.
بد عهدی ها و دشمنی های آمریکا باید زبان انقلابی روحانی را تیزتر کند. قطعاً این همان سلاحی است که مانع پیشروی متجاوزان به حقوق ملت ایران خواهد شد.

با ترامپ و امثال او باید با زبان قدرت و اقتدار سخن گفت.اگر برجام نتوانست کام ملت را آنچنان که وعده داده شده بود شیرین کند با کار و تلاش و تکیه بر توانمندی های داخل حلاوت رفع فقر و فساد و تبعیض را به مردم بچشاند.

امیدواریم رونمایی از کابینه ای کارآمد، با انگیزه و پر نشاط اولین هدیه رئیس جمهور منتخب مردم ایران به آنان باشد.کابینه ای که» نه« به سهم خواهی ها بوده ومایه امید مردم باشد.

سخنان آقای روحانی در مراسم تحلیف را می توان شروعی امیدوار کننده دانست . چه آنجا که صریحا می گوید:  صلح ما به سلاح ما متکی است و از اقتدار نیروهای نظامی ایران دفاع می کند  و چه آنجایی که پاسخی شایسته به تهدید کنندگان برجام در کاخ سفید می دهد.و اعلام می‌دارد: آنان که میخواهند برجام را پاره کنند  طومار عمر سیاسی خود را پاره می‌کنند.

روحانی و کابینه وی اگرچه خوشبینانه پای برجام ایستاده‌اند و به طرف اصلی مذاکرات اعتماد کردند. امروز دیگر نه می توانند بعد از چهار سال همه بدیها را به حساب دولت قبل بنویسند که دولت قبل کسی نیست جزدولت اول روحانی و نه می توانند ادعا کنند که دولت قبلی نه دیپلماسی بلد بود و نه دنیا را می شناخت که باز اگر چنین بگویند به خودشان بازگشت خواهد کرد.

آِقای روحانی راهی و منشی متفاوت باید در پیش بگیرد. چرا که نه باید نگران رای مردم بود و نه مصلحت سنجی های بی مورد او را از تأمین حقوق مردم باز خواهد داشت.

روحانی راهی سخت در پیش دارد. سخت به اندازه وعده های داده شده و سخت‌ تر به خاطره سوگندی که یاد کرده است.قطعاً این دو  بهترین ابزار سنجش موفقیت وی خواهد بود.

 روحانی باید نشان دهد به قانون احترام می گذارد حتی اگر آن را قبول نداشته باشد. او باید برنامه ششم توسعه کشور را اجرا کند اگر چه قبلاً برای مخالفت با آن نامه ها نوشته باشد. او باید برای درک مشکلات واقعی مردم به میان مردم برود. از نزدیک درد مردم را لمس کند. نسخه های عملی بپیچد و از میانبر های قانونی استفاده کند.

او باید اجازه بدهد تا منتقدان مطالباتشان را مطرح کنند و از یادآوری وعده ها و خلف وعده ها عصبانی نشود. او باید بداند همان قدر که برای جذب نیروهای فاصله دار با نظام تواناست می تواند در جذب نیروهای انقلابی و فداکار نیز موفق باشد.
بد عهدی ها و دشمنی های آمریکا باید زبان انقلابی روحانی را تیزتر کند. قطعاً این همان سلاحی است که مانع پیشروی متجاوزان به حقوق ملت ایران خواهد شد.

با ترامپ و امثال او باید با زبان قدرت و اقتدار سخن گفت.اگر برجام نتوانست کام ملت را آنچنان که وعده داده شده بود شیرین کند با کار و تلاش و تکیه بر توانمندی های داخل حلاوت رفع فقر و فساد و تبعیض را به مردم بچشاند.

امیدواریم رونمایی از کابینه ای کارآمد، با انگیزه و پر نشاط اولین هدیه رئیس جمهور منتخب مردم ایران به آنان باشد.کابینه ای که» نه« به سهم خواهی ها بوده ومایه امید مردم باشد.

سخنان آقای روحانی در مراسم تحلیف را می توان شروعی امیدوار کننده دانست . چه آنجا که صریحا می گوید:  صلح ما به سلاح ما متکی است و از اقتدار نیروهای نظامی ایران دفاع می کند  و چه آنجایی که پاسخی شایسته به تهدید کنندگان برجام در کاخ سفید می دهد.و اعلام می‌دارد: آنان که میخواهند برجام را پاره کنند  طومار عمر سیاسی خود را پاره می‌کنند.