وزیر امور خارجه تصریح کرد: ما توانستیم بهانه‌ها و موانعی که بر سر راه ملت قرار داشت از میان راه برداریم و البته این به معنای پایان بهانه‌جویی‌ها و تلاش برای اعمال فشار به جمهوری اسلامی ایران نیست، چون نه ذات کشورهای دیگر تغییر می‌کند و نه ما در حوزه‌های غیر هسته‌ای مذاکره می‌کردیم.

ظریف با اشاره به توافق هسته‌ای تأکید کرد: این توافق به این معنا نیست که دشمنی‌ها و خصومت‌های طرف‌ مقابل پایان یابد زیرا آنها همواره جمهوری اسلامی ایران را مانعی بر سر راه خود می‌دانند،‌ همچنین به این معنا نیست که طرف مقابل کارشکنی‌های خود را کنار گذاشته باشد.

وزیر امور خارجه گفت:‌ ما همواره همانطور که مقام معظم رهبری تأکید فرمودند باید بر اساس اعتماد به مردم و اعتماد به حمایت آنان و مقاومت مردم و اعتماد به خدا تلاش کنیم و با اعتماد به خدا تلاش کنیم که حق خودمان را از طرف مقابل بگیریم، از زمان به نتیجه رسیدن مذاکرات هسته‌ای تا به امروز به دنبال پیگیری حق ملت ایران بوده‌ایم.

وی تصریح کرد:‌ اگر برجام وجود نداشت قرار بود که تحریم‌ها بر علیه ایران افزایش یابد که اگر روند اجرای تحریم‌های گذشته علیه فروش نفت ایران ادامه می‌یافت اکنون فروش نفت به زیر 200 هزار بشکه می‌رسید.

ادامه دارد…

وزیر امور خارجه تصریح کرد: ما توانستیم بهانه‌ها و موانعی که بر سر راه ملت قرار داشت از میان راه برداریم و البته این به معنای پایان بهانه‌جویی‌ها و تلاش برای اعمال فشار به جمهوری اسلامی ایران نیست، چون نه ذات کشورهای دیگر تغییر می‌کند و نه ما در حوزه‌های غیر هسته‌ای مذاکره می‌کردیم.

ظریف با اشاره به توافق هسته‌ای تأکید کرد: این توافق به این معنا نیست که دشمنی‌ها و خصومت‌های طرف‌ مقابل پایان یابد زیرا آنها همواره جمهوری اسلامی ایران را مانعی بر سر راه خود می‌دانند،‌ همچنین به این معنا نیست که طرف مقابل کارشکنی‌های خود را کنار گذاشته باشد.

وزیر امور خارجه گفت:‌ ما همواره همانطور که مقام معظم رهبری تأکید فرمودند باید بر اساس اعتماد به مردم و اعتماد به حمایت آنان و مقاومت مردم و اعتماد به خدا تلاش کنیم و با اعتماد به خدا تلاش کنیم که حق خودمان را از طرف مقابل بگیریم، از زمان به نتیجه رسیدن مذاکرات هسته‌ای تا به امروز به دنبال پیگیری حق ملت ایران بوده‌ایم.

وی تصریح کرد:‌ اگر برجام وجود نداشت قرار بود که تحریم‌ها بر علیه ایران افزایش یابد که اگر روند اجرای تحریم‌های گذشته علیه فروش نفت ایران ادامه می‌یافت اکنون فروش نفت به زیر 200 هزار بشکه می‌رسید.

ادامه دارد…

از زمان به قدرت رسیدن حسن روحانی، سیاست آمریکا در قبال ایران عوض شده و دولت آمریکا دوست دارد به مردم کشورش در این باره دروغ گوید. اما این ادعا که دولت روحانی تا حدودی عناصر میانه‌رو را به قدرت آورده و این‌ها افرادی هستند که غرب می‌تواند و باید با آن‌ها تعامل کند،اشتباه است. در واقع نه تنها هیچ تغییر واقعی در تهران رخ نداده، بلکه میانه‌روهای واقعی در دولت ایران هرگز حضور نیافتند زیرا میانه‌روهای واقعی قادر به شرکت در رقابت‌های انتخابی نشدند.

گیت استون با حمله به ولایت فقیه و اشاره به شکل‌گیری آن از سوی قدرتمند‌ترین روحانیون که از سوی رهبری ایران انتخاب می‌شوند، نوشت که با وجود رهبری ایران تغییر در این کشور بعید است.

این اندیشکده در ادامه با طرح سئوالی نوشت: چه موردی در ایران عوض شده است؟ تنها تصویر دولت عوض شده و در قیاس با «محمود احمدی نژاد» غیر منطقی، حسن روحانی آرام به عنوان میانه‌رو به روی کار آمده اما این امر توهم است. شاید در قیاس با احمدی نژاد، روحانی پدر مابانه، سیاستمداری در لباس‌های مرتب باشد که همواره تبسم زده و هرگز داد و بیداد نمی‌کند. اما ظهور او در قدرت نشان می‌دهد که حکومت ایران چگونگی بکارگیری از ظواهر و نمودهای بیرونی را در تقابل با دشمن فرا گرفته است.

این مرکز مطالعاتی در خاتمه مدعی شد: دولت حسن روحانی نیز چهره موقرتری از همان حکومتی است که برگزاری دادگاه‌های قرون وسطایی (دادگاه برخورد با عوامل جاسوس) را ادامه داده و در زمینه موارد نقض حقوق بشر حدنصاب بالایی دارد. این همان حکومتی است که هنوز تهدید به حذف اسرائیل از نقشه جهان نموده و به سمت آمریکا موشک‌پرانی می‌نماید و تنها دولت اوباما چین ابزارهایی را برایش فراهم آورده است. این همان رژیمی است که با تعهد به «مغلوب ساختن شیطان بزرگ» قدرت گرفت و اینک همان شیطان بزرگ می‌گوید که اقدام‌های ایران چنین مفهومی را ندارند.  از زمانی که حسن روحانی قدرت گرفت، تنها موردی که تغییر کرده اشتیاق دولت آمریکا برای قبول دروغ‌های دولت ایران و انتقال آن به مردم آمریکا بوده است.

از زمان به قدرت رسیدن حسن روحانی، سیاست آمریکا در قبال ایران عوض شده و دولت آمریکا دوست دارد به مردم کشورش در این باره دروغ گوید. اما این ادعا که دولت روحانی تا حدودی عناصر میانه‌رو را به قدرت آورده و این‌ها افرادی هستند که غرب می‌تواند و باید با آن‌ها تعامل کند،اشتباه است. در واقع نه تنها هیچ تغییر واقعی در تهران رخ نداده، بلکه میانه‌روهای واقعی در دولت ایران هرگز حضور نیافتند زیرا میانه‌روهای واقعی قادر به شرکت در رقابت‌های انتخابی نشدند.

گیت استون با حمله به ولایت فقیه و اشاره به شکل‌گیری آن از سوی قدرتمند‌ترین روحانیون که از سوی رهبری ایران انتخاب می‌شوند، نوشت که با وجود رهبری ایران تغییر در این کشور بعید است.

این اندیشکده در ادامه با طرح سئوالی نوشت: چه موردی در ایران عوض شده است؟ تنها تصویر دولت عوض شده و در قیاس با «محمود احمدی نژاد» غیر منطقی، حسن روحانی آرام به عنوان میانه‌رو به روی کار آمده اما این امر توهم است. شاید در قیاس با احمدی نژاد، روحانی پدر مابانه، سیاستمداری در لباس‌های مرتب باشد که همواره تبسم زده و هرگز داد و بیداد نمی‌کند. اما ظهور او در قدرت نشان می‌دهد که حکومت ایران چگونگی بکارگیری از ظواهر و نمودهای بیرونی را در تقابل با دشمن فرا گرفته است.

این مرکز مطالعاتی در خاتمه مدعی شد: دولت حسن روحانی نیز چهره موقرتری از همان حکومتی است که برگزاری دادگاه‌های قرون وسطایی (دادگاه برخورد با عوامل جاسوس) را ادامه داده و در زمینه موارد نقض حقوق بشر حدنصاب بالایی دارد. این همان حکومتی است که هنوز تهدید به حذف اسرائیل از نقشه جهان نموده و به سمت آمریکا موشک‌پرانی می‌نماید و تنها دولت اوباما چین ابزارهایی را برایش فراهم آورده است. این همان رژیمی است که با تعهد به «مغلوب ساختن شیطان بزرگ» قدرت گرفت و اینک همان شیطان بزرگ می‌گوید که اقدام‌های ایران چنین مفهومی را ندارند.  از زمانی که حسن روحانی قدرت گرفت، تنها موردی که تغییر کرده اشتیاق دولت آمریکا برای قبول دروغ‌های دولت ایران و انتقال آن به مردم آمریکا بوده است.

اما کمتر تحلیلی به چرایی این پدیده پرداخته است.

بیشتر مطالب به مساله بدعهدی آمریکا اشاره کردند که هرچند درست است اما همه ماجرا نیست.

اجمالا می‌توان گفت وضعیت کنونی کاملا قابل پیش‌بینی بوده و خیلی دور از انتظار نبود و نباید از مواجه شدن با آن حیرت زده شد.

برای تبیین شرایط کنونی و فهم چرایی عدم تمایل بانک‌های اصلی اروپایی برای همکاری با ایران چند علت می‌توان بیان کرد.

این علل در طول هم بوده و در تقویت یکدیگر موثر هستند.

هرچند وزن تمامی آنها یکسان نبوده و علت فنی به نظر نویسنده علت مهم‌تر و اثرگذارتری است.

* علت اول: مارگزیده از ریسمان سیاه و سفید می‌ترسد!

کاملا طبیعی است وقتی بانک پاریباس فرانسه در سال 93 (در دوران پساتوافق ژنو) 8.9 میلیارد دلار به دلیل همکاری‌های گذشته خود با ایران، جریمه می‌شود ویا بانک کامرز آلمان در همان سال نزدیک 1 میلیارد دلار جریمه می‌شود و یا دو بانک انگلیسی و یا بانک ژاپنی میتسوبیشی و چندین بانک دیگر جریمه می‌شوند که در مجموع درآمدی معادل 16 میلیارد دلار برای آمریکا رقم می‌زند، هم بانک‌های جریمه شده و هم بانک‌هایی که آنها را درس عبرت خود قرار داده‌اند، به راحتی حاضر نباشند که با ایران همکاری کنند.

این همان چیزی است که در ادبیات فارسی گفته می‌شود «مارگزیده از ریسمان سیاه و سفید می‌ترسد!».

اگر فضا آرام باشد و همه تحولات پیام مثبت به این بانک‌ها مخابره کنند، احتمالا با گذر زمان این علت مرتفع خواهد شد. اما سوال این است که «اگرِ» مفروض رخ می‌دهد یا نه؟

* علت دوم: برجام تحریم‌ها را لغو نکرد!

علت دوم که تشدید کننده وضعیت تشریح شده در بالا است و زمان رسیدن به اطمینان لازم برای همکاری را طولانی‌تر از حد طبیعی می‌کند، این است که تحریم‌ها در برجام لغو (Terminate or Revoke) نشده‌اند بلکه یا تعلیق (Suspend) شده و یا توقف موقت اجرا (Cease the application) شامل حالشان شده است.

این وضعیت دارای پیام مشخصی برای بازیگران اقتصادی است و آن پیام این است: «امکان بازگشت فوری تحریم‌ها وجود دارد. با احتیاط حرکت کنید!» این همان چیزی است که آمریکایی‌ها از آن با عنوان «Snap-Back»  یاد می‌کنند.

به عبارت دیگر این وضعیت زمان رسیدن به تصمیم قاطع جهت همکاری با ایران را برای بانک‌های خارجی طولانی‌تر می‌کند.

چرا که ترس از بازگشت تحریم‌ها و مورد تنبیه قرارگرفتن با توجه به بازگشت پذیری سریع تحریم‌ها بیشتر از حالت طبیعی است.

زمانی هم که آمریکا در مسایل مختلف تعامل با ایران، دندان نشان می‌دهد و به صورت مستمر پیام‌های تهدیدآمیز مخابره می‌کند، طبیعی خواهد بود بازیگران اقتصادی از جمله بانک‌ها، احساس کنند که آینده روابط ایران و آمریکا روشن نبوده و بهتر است «سری که درد نمی‌کند را دستمال نبندند».

* علت سوم: تحریم‌های هوشمند و ترس از تنبیهات آمریکا!

از میان علت‌ها این علت جنس فنی دارد و نیازمند توضیح است.

واقعیت آن است که در برجام ساختار تحریم‌ها خصوصا تحریم‌های آمریکا دچار تغییر نشد و تنها از وضعیت «تحریم‌های فلج کننده» (Crippling Sanction) به وضعیت «تحریم‌های هوشمند» (Smart Sanction) تغییر کرد.

تحریم‌ها قبل از برجام گسترده بود و تمام بخش‌های اقتصادی ایران را هدف گرفته بود تا از این طریق اقتصاد ایران را فلج کند و ایران را وادار به پذیرش مذاکره و تغییر رفتار در حوزه هسته‌ای کند.

پس از برجام تحریم‌ها تنها بخش‌های مشخصی را هدف قرار داده و به دنبال ضربه زدن به آنها است که مهم‌ترین آن سپاه پاسداران انقلاب اسلامی است.

پس تفاوت تحریم‌های هوشمند و تحریم‌های فلج‌کننده تنها در مصادیق هدف قرار گرفته توسط ساختار تحریم‌ها است و نه بود یا نبود ساختار، به عبارت دیگر ساختار تحریم‌هابه طور کامل برقرار است.

به زبان دیگر وضعیت فعلی تحریم‌ها همچون طرح ترافیکی است که تنها چند خودرو با پلاک مشخص اجازه تردد در آن را گرفته‌اند و وضعیت عمومی طرح ترافیک تغییری نکرده است.

این عدم تغییر وضعیت را می‌توان در پی‌نوشت 14 از صفحه 74 قطعنامه 2231 مشاهده کرد.

در این پی‌نوشت تاکید شده است که برداشتن تحریم‌ها شامل تراکنش‌های مالی که برای افراد باقی مانده در لیست تحریم نمی‌شود.

تحریم‌های هوشمند برای به نتیجه رسیدن نیازمند همراهی تمامی بازیگران غیرآمریکایی است.

برای همین مقررات دقیقی از سوی وزارت خزانه‌داری (اداره کنترل دارایی‌های خارجی-OFAC) برای اجرایی شدن برجام ارایه شده است.

در این مقررات تاکید شده است که اگر بانک‌های خارجی با افراد باقی مانده در لیست تحریم تراکنش مالی انجام دهند با تحریم‌های آمریکا مواجه خواهند شد.

نکته جالب این است که آمریکا خود بانک‌ها را مسئول می‌داند و اگر تخلفی از تحریم‌های صورت گیرد، این بانک‌ها هستند که باید پاسخگو باشند و هزینه‌های آن را بپردازند.

به عبارت دیگر ریسک همکاری با ایران روی دوش بانک‌هاست.

با این وضعیت بانک‌های ترسیده و زخم خورده اروپایی در همکاری با ایران نگرانی بزرگی دارند و آن نگرانی این است که نکند در این همکاری از تحریم‌های آمریکا تخطی کنند و در نتیجه آن با تنبیهات میلیاردی آمریکا مواجه شوند.

حتی اگر بانک‌ها تمامی سخت‌گیری‌ها و مقررات نظارتی را اجرا کنند بازهم امکان دارد که از تحریم‌ها تخلف کند و به صورت ناخواسته خدماتی به افراد، نهادها و موسسات باقی مانده در تحریم ارایه دهد و در نتیجه مشمول تنبیهات آمریکا شود.

برای همین است که بانک ترجیح می‌دهد عطای همکاری با ایران را به لقایش ببخشد.

البته در این میان هشدارها و انذارهای آمریکا نیز وضعیت را تشدید می‌کند.

آمریکایی‌ها بارها و بارها و بارها اعلام کرده‌اند که تحریم‌های غیرهسته‌ای باقی مانده است و برجام هیچ تاثیری در آنها نداشته است.

در جلسات متعددی که تیم‌های اعزامی آمریکایی به کشورهای دیگر خصوصا اروپایی داشته‌اند این مساله کاملا شفاف شده است.

پس بانک‌ها ترس دارند که از تحریم‌های هوشمند آمریکا تخلف کنند و در نتیجه آن تنبیهات آمریکا که هزینه‌های چند میلیارد دلاری برای آنها ایجاد می‌کند، شامل حالشان شود.

در جمع‌بندی باید گفت عدم همکاری بانک‌های اروپایی با ایران نتیجه طبیعی هندسه برداشته شدن تحریم‌ها در برجام بوده است و آمریکا از این هندسه آمریکایی ساخته به خوبی استفاده می‌کند.

اما کمتر تحلیلی به چرایی این پدیده پرداخته است.

بیشتر مطالب به مساله بدعهدی آمریکا اشاره کردند که هرچند درست است اما همه ماجرا نیست.

اجمالا می‌توان گفت وضعیت کنونی کاملا قابل پیش‌بینی بوده و خیلی دور از انتظار نبود و نباید از مواجه شدن با آن حیرت زده شد.

برای تبیین شرایط کنونی و فهم چرایی عدم تمایل بانک‌های اصلی اروپایی برای همکاری با ایران چند علت می‌توان بیان کرد.

این علل در طول هم بوده و در تقویت یکدیگر موثر هستند.

هرچند وزن تمامی آنها یکسان نبوده و علت فنی به نظر نویسنده علت مهم‌تر و اثرگذارتری است.

* علت اول: مارگزیده از ریسمان سیاه و سفید می‌ترسد!

کاملا طبیعی است وقتی بانک پاریباس فرانسه در سال 93 (در دوران پساتوافق ژنو) 8.9 میلیارد دلار به دلیل همکاری‌های گذشته خود با ایران، جریمه می‌شود ویا بانک کامرز آلمان در همان سال نزدیک 1 میلیارد دلار جریمه می‌شود و یا دو بانک انگلیسی و یا بانک ژاپنی میتسوبیشی و چندین بانک دیگر جریمه می‌شوند که در مجموع درآمدی معادل 16 میلیارد دلار برای آمریکا رقم می‌زند، هم بانک‌های جریمه شده و هم بانک‌هایی که آنها را درس عبرت خود قرار داده‌اند، به راحتی حاضر نباشند که با ایران همکاری کنند.

این همان چیزی است که در ادبیات فارسی گفته می‌شود «مارگزیده از ریسمان سیاه و سفید می‌ترسد!».

اگر فضا آرام باشد و همه تحولات پیام مثبت به این بانک‌ها مخابره کنند، احتمالا با گذر زمان این علت مرتفع خواهد شد. اما سوال این است که «اگرِ» مفروض رخ می‌دهد یا نه؟

* علت دوم: برجام تحریم‌ها را لغو نکرد!

علت دوم که تشدید کننده وضعیت تشریح شده در بالا است و زمان رسیدن به اطمینان لازم برای همکاری را طولانی‌تر از حد طبیعی می‌کند، این است که تحریم‌ها در برجام لغو (Terminate or Revoke) نشده‌اند بلکه یا تعلیق (Suspend) شده و یا توقف موقت اجرا (Cease the application) شامل حالشان شده است.

این وضعیت دارای پیام مشخصی برای بازیگران اقتصادی است و آن پیام این است: «امکان بازگشت فوری تحریم‌ها وجود دارد. با احتیاط حرکت کنید!» این همان چیزی است که آمریکایی‌ها از آن با عنوان «Snap-Back»  یاد می‌کنند.

به عبارت دیگر این وضعیت زمان رسیدن به تصمیم قاطع جهت همکاری با ایران را برای بانک‌های خارجی طولانی‌تر می‌کند.

چرا که ترس از بازگشت تحریم‌ها و مورد تنبیه قرارگرفتن با توجه به بازگشت پذیری سریع تحریم‌ها بیشتر از حالت طبیعی است.

زمانی هم که آمریکا در مسایل مختلف تعامل با ایران، دندان نشان می‌دهد و به صورت مستمر پیام‌های تهدیدآمیز مخابره می‌کند، طبیعی خواهد بود بازیگران اقتصادی از جمله بانک‌ها، احساس کنند که آینده روابط ایران و آمریکا روشن نبوده و بهتر است «سری که درد نمی‌کند را دستمال نبندند».

* علت سوم: تحریم‌های هوشمند و ترس از تنبیهات آمریکا!

از میان علت‌ها این علت جنس فنی دارد و نیازمند توضیح است.

واقعیت آن است که در برجام ساختار تحریم‌ها خصوصا تحریم‌های آمریکا دچار تغییر نشد و تنها از وضعیت «تحریم‌های فلج کننده» (Crippling Sanction) به وضعیت «تحریم‌های هوشمند» (Smart Sanction) تغییر کرد.

تحریم‌ها قبل از برجام گسترده بود و تمام بخش‌های اقتصادی ایران را هدف گرفته بود تا از این طریق اقتصاد ایران را فلج کند و ایران را وادار به پذیرش مذاکره و تغییر رفتار در حوزه هسته‌ای کند.

پس از برجام تحریم‌ها تنها بخش‌های مشخصی را هدف قرار داده و به دنبال ضربه زدن به آنها است که مهم‌ترین آن سپاه پاسداران انقلاب اسلامی است.

پس تفاوت تحریم‌های هوشمند و تحریم‌های فلج‌کننده تنها در مصادیق هدف قرار گرفته توسط ساختار تحریم‌ها است و نه بود یا نبود ساختار، به عبارت دیگر ساختار تحریم‌هابه طور کامل برقرار است.

به زبان دیگر وضعیت فعلی تحریم‌ها همچون طرح ترافیکی است که تنها چند خودرو با پلاک مشخص اجازه تردد در آن را گرفته‌اند و وضعیت عمومی طرح ترافیک تغییری نکرده است.

این عدم تغییر وضعیت را می‌توان در پی‌نوشت 14 از صفحه 74 قطعنامه 2231 مشاهده کرد.

در این پی‌نوشت تاکید شده است که برداشتن تحریم‌ها شامل تراکنش‌های مالی که برای افراد باقی مانده در لیست تحریم نمی‌شود.

تحریم‌های هوشمند برای به نتیجه رسیدن نیازمند همراهی تمامی بازیگران غیرآمریکایی است.

برای همین مقررات دقیقی از سوی وزارت خزانه‌داری (اداره کنترل دارایی‌های خارجی-OFAC) برای اجرایی شدن برجام ارایه شده است.

در این مقررات تاکید شده است که اگر بانک‌های خارجی با افراد باقی مانده در لیست تحریم تراکنش مالی انجام دهند با تحریم‌های آمریکا مواجه خواهند شد.

نکته جالب این است که آمریکا خود بانک‌ها را مسئول می‌داند و اگر تخلفی از تحریم‌های صورت گیرد، این بانک‌ها هستند که باید پاسخگو باشند و هزینه‌های آن را بپردازند.

به عبارت دیگر ریسک همکاری با ایران روی دوش بانک‌هاست.

با این وضعیت بانک‌های ترسیده و زخم خورده اروپایی در همکاری با ایران نگرانی بزرگی دارند و آن نگرانی این است که نکند در این همکاری از تحریم‌های آمریکا تخطی کنند و در نتیجه آن با تنبیهات میلیاردی آمریکا مواجه شوند.

حتی اگر بانک‌ها تمامی سخت‌گیری‌ها و مقررات نظارتی را اجرا کنند بازهم امکان دارد که از تحریم‌ها تخلف کند و به صورت ناخواسته خدماتی به افراد، نهادها و موسسات باقی مانده در تحریم ارایه دهد و در نتیجه مشمول تنبیهات آمریکا شود.

برای همین است که بانک ترجیح می‌دهد عطای همکاری با ایران را به لقایش ببخشد.

البته در این میان هشدارها و انذارهای آمریکا نیز وضعیت را تشدید می‌کند.

آمریکایی‌ها بارها و بارها و بارها اعلام کرده‌اند که تحریم‌های غیرهسته‌ای باقی مانده است و برجام هیچ تاثیری در آنها نداشته است.

در جلسات متعددی که تیم‌های اعزامی آمریکایی به کشورهای دیگر خصوصا اروپایی داشته‌اند این مساله کاملا شفاف شده است.

پس بانک‌ها ترس دارند که از تحریم‌های هوشمند آمریکا تخلف کنند و در نتیجه آن تنبیهات آمریکا که هزینه‌های چند میلیارد دلاری برای آنها ایجاد می‌کند، شامل حالشان شود.

در جمع‌بندی باید گفت عدم همکاری بانک‌های اروپایی با ایران نتیجه طبیعی هندسه برداشته شدن تحریم‌ها در برجام بوده است و آمریکا از این هندسه آمریکایی ساخته به خوبی استفاده می‌کند.

تنها سوالی هم که در این رابطه مطرح بود این بود که “چقدر” سرمایه با اجرای برجام وارد ایران خواهد شد.

 در حال حاضر از منظر مقامات خشمگین ایرانی جواب سوال مطرح شده اینست : “نه خیلی”. در شرایط کنونی مقامات ایرانی خواستار دسترسی بیشتر به مبادلات دلاری هستند.

از سوی دیگر در آمریکا نیز مخالفان توافق هسته ای نسبت به هر گونه پیشروی بیشتر در تسهیل محدودیت های موجود علیه ایران هشدار داده و اعلام کرده اند که در غیر این صورت اقداماتی را علیه وزارت خزانه داری این کشور آغاز خواهند کرد.

به گفته الیزابت روزنبرگ، یکی از مقامات ارشد موسسه نیو امریکن سکیوریتی، این توافق به قدری متنازع بوده است که تشدید شرایط پس از آغاز اجرای آن قابل پیش بینی بود.

وی تأکید کرد همچنان مخالفان فعالی در حال تلاش برای بهم زدن این توافق هستند.

مقامات آمریکایی تخمین زده اند که در حالی که انتظار می رفت با آغاز اجرای برجام 55 میلیارد دلار از سرمایه های ایران آزاد شود، تنها 3 میلیارد دلار از این حجم پول به دست تهران رسیده است.

مقامات ایرانی که به این پول برای بهبود زیر ساخت ها وصنعت هوایی خود نیاز دارند اعلام کرده اند که در پی اعمال تحریم های سنگین علیه بانک هایی که با ایران در دوران تحریم ها تعامل داشتند، بانک های آسیایی و اروپایی از ترس جریمه های آمریکا نسبت به ورود به ایران تردید داشته و خودداری می کنند.

در مجموع بانک هایی که در دوران تحریم ها با ایران داد و ستد داشته اند از سوی آمریکا 15 میلیارد دلار جریمه شدند که تنها در یک مورد بانک بی ان پی پاریباس فرانسه به پرداخت حدود 9 میلیارد دلار محکوم شد که یکی از شدیدترین جریمه‌های تاریخ به شمار می رود.

قرار است طی روز جاری کمیته روابط خارجی و کمیته امور بانکی سنای آمریکا به طور مجزا نسبت به توافق هسته ای با ایران گزارش دهند که هر دو این گزارش‌ها از سوی بخش تروریسم و اطلاعات مالی آمریکا مورد شهادت قرار خواهد گرفت.

طی ماه گذشته وزرای امور خارجه ایران و آمریکا دو مرتبه با یکدیگر دیدار کرده و نتیجه این دیدارها نشست جان کری با بانک های بزرگ اروپایی بود.

جان کری در این نشست به بانک های غیر آمریکایی اطمینان داد که در تعامل با ایران جریمه نخواهند شد.

پس از این نشست بزرگ ترین بانک انگلیس اعلام کرد که این نشست نتوانسته است آنها را برای ورود به ایران متقاعد کند و برخی بانک های دیگر حاضر در این نشست نیز اعلام کردند که علی رغم سخنان کری برنامه ای برای ورود به ایران ندارند.

تنها سوالی هم که در این رابطه مطرح بود این بود که “چقدر” سرمایه با اجرای برجام وارد ایران خواهد شد.

 در حال حاضر از منظر مقامات خشمگین ایرانی جواب سوال مطرح شده اینست : “نه خیلی”. در شرایط کنونی مقامات ایرانی خواستار دسترسی بیشتر به مبادلات دلاری هستند.

از سوی دیگر در آمریکا نیز مخالفان توافق هسته ای نسبت به هر گونه پیشروی بیشتر در تسهیل محدودیت های موجود علیه ایران هشدار داده و اعلام کرده اند که در غیر این صورت اقداماتی را علیه وزارت خزانه داری این کشور آغاز خواهند کرد.

به گفته الیزابت روزنبرگ، یکی از مقامات ارشد موسسه نیو امریکن سکیوریتی، این توافق به قدری متنازع بوده است که تشدید شرایط پس از آغاز اجرای آن قابل پیش بینی بود.

وی تأکید کرد همچنان مخالفان فعالی در حال تلاش برای بهم زدن این توافق هستند.

مقامات آمریکایی تخمین زده اند که در حالی که انتظار می رفت با آغاز اجرای برجام 55 میلیارد دلار از سرمایه های ایران آزاد شود، تنها 3 میلیارد دلار از این حجم پول به دست تهران رسیده است.

مقامات ایرانی که به این پول برای بهبود زیر ساخت ها وصنعت هوایی خود نیاز دارند اعلام کرده اند که در پی اعمال تحریم های سنگین علیه بانک هایی که با ایران در دوران تحریم ها تعامل داشتند، بانک های آسیایی و اروپایی از ترس جریمه های آمریکا نسبت به ورود به ایران تردید داشته و خودداری می کنند.

در مجموع بانک هایی که در دوران تحریم ها با ایران داد و ستد داشته اند از سوی آمریکا 15 میلیارد دلار جریمه شدند که تنها در یک مورد بانک بی ان پی پاریباس فرانسه به پرداخت حدود 9 میلیارد دلار محکوم شد که یکی از شدیدترین جریمه‌های تاریخ به شمار می رود.

قرار است طی روز جاری کمیته روابط خارجی و کمیته امور بانکی سنای آمریکا به طور مجزا نسبت به توافق هسته ای با ایران گزارش دهند که هر دو این گزارش‌ها از سوی بخش تروریسم و اطلاعات مالی آمریکا مورد شهادت قرار خواهد گرفت.

طی ماه گذشته وزرای امور خارجه ایران و آمریکا دو مرتبه با یکدیگر دیدار کرده و نتیجه این دیدارها نشست جان کری با بانک های بزرگ اروپایی بود.

جان کری در این نشست به بانک های غیر آمریکایی اطمینان داد که در تعامل با ایران جریمه نخواهند شد.

پس از این نشست بزرگ ترین بانک انگلیس اعلام کرد که این نشست نتوانسته است آنها را برای ورود به ایران متقاعد کند و برخی بانک های دیگر حاضر در این نشست نیز اعلام کردند که علی رغم سخنان کری برنامه ای برای ورود به ایران ندارند.