متن یاداشت وی که در کانال تلگرامی اش منتشره شده، به شرح زیر است:
 
دوستان زیادی در روزهای اخیر این سئوال را مطرح می کنند که آیا آقای احمدی نژاد در رسیدن آقای علی لاریجانی به کرسی ریاست مجلس هشتم – که تا امروز ادامه یافته – نقشی داشته یا نه؟ همچنین سئوال می کنند که چرا برخی از منتقدان جدی امروز آقای لاریجانی که آن روز از نمایندگان حامی دولت نهم بودند (از جمله بنده و دوستان دیگر) در سال اول مجلس هشتم به ریاست لاریجانی رای دادند. این سئوالات خصوصا وقتی بیشتر مطرح شد که آقای جوانفکر در پاسخ به سئوال برخی اعلام کرد که احمدی نژاد از ابتدا مخالف ریاست علی لاریجانی بود.

هر چند در این مقطع زمانی، قصد ورود به این بحث را نداشتم، اما تعدد سئوالاتی که مطرح شده و همچنین تحریفی که صورت گرفته، سبب  شد تا به چند نکته اشاره کنم:

در ماه های پایانی مجلس هفتم، تنش بین دولت مستقر و مجلسی که ریاستش با آقای حداد عادل بود، بسیار زیاد شده بود، هر چند این تنش، در مقایسه با سال های پایانی دولت دهم که ریاست مجلس را آقای لاریجانی برعهده داشت، قابل مقایسه نیست. 

نکته اینجا بود که آقای حداد عادل، علی رغم ویژگی های مثبت، اما به شدت تحت تاثیر طیفی از دوستان مجلس هفتم از جمله آقای توکلی بود که در مواجه با دولت وقت، گاهی از حد معمول خارج می شد و به تعبیر رهبر انقلاب، کینه ورزانه برخورد می کرد.

این تنش ها سبب شد تا مدینه فاضله ای که برخی اطرافیان احمدی نژاد با آمدن لاریجانی ترسیم کرده بودند، موثر واقع شود و در حالی که پیش از این در موضوعات شورای عالی امنیت ملی روابط این دو به تنش کشیده شده بود، رایزنی های پشت پرده احمدی نژاد برای ریاست لاریجانی بر مجلس آغاز شود.

از حق نگذریم البته آقای لاریجانی هم سوراخ دعا را پیدا کرده بود! او فهمیده بود برای نرم کردن احمدی نژاد و جلب نظر او، به جای مقاومت باید تعریف و تمجید کند. به یاد دارم در روزهای قبل از آغاز به کار مجلس هشتم که دولت نهم به سفر استانی قم آمده بود، استاندار وقت از آقای لاریجانی هم برای شرکت در جلسه استانداری دعوت کرد. بعد از جلسه دولت و مدیران استانی قم، لاریجانی چنان تعریفی از تسلط احمدی نژاد بر امور می کرد که کسی احتمال اتفاقات بعدی را نمی داد. لاریجانی حتی در جلساتی که بین برخی نمایندگان حامی دولت نهم در مرکز اسناد انقلاب اسلامی برگزار شد، بر لزوم همکاری و تعامل با دولت برای حل مشکلات کشور، کاندیدا نشدن در انتخابات ریاست جمهوری و تخصصی بسته شدن کمیسیون ها و باج ندادن به جریان افراطی اصلاحات تاکید کرد اما در عمل …

در میان نمایندگان اثرگذار حامی دولت نهم، سه دیدگاه وجود داشت: طیف چند نفره ای مانند آقای کوچک زاده و کوثری که با ریاست لاریجانی مخالف بودند، طیف اقلیتی که به دلایل مختلف لاریجانی را یک سر و گردن بالاتر از حداد عادل می دانستند مثل آقای حسینیان و طیف دیگری که علی رغم انتقاداتشان نسبت به لاریجانی، معتقد بودند برای حل مشکلات مردم و کاهش تنش های بین دو قوه، با توجه به تمایل شدید رئیس دولت نهم به ریاست لاریجانی، بهتر است به آن تن دهیم.  

از همه مهم تر این بود که آقای لاریجانی و حداد عادل، بعد از ملاقات های جداگانه ای که با رهبر انقلاب داشتند، هر دو یک روایت را نقل کردند که ایشان فرموده اند: برای من تفاوت نمی کند چه کسی رئیس مجلس شود، اما هر کس رئیس شد، با قوای دیگر بویژه دولت تعامل داشته باشد. طبعا این نگاه نیز با توجه به روحیات رئیس دولت وقت و عملکرد مثبت دولت نهم، از باب کاهش تنش ها و رسیدگی بیشتر به مشکلات مردم توسط دولت بود. همین دیدگاه رهبر انقلاب، سیب تقویت این نگاه شد که ببینیم دولت نهم با کدام گزینه بهتر می تواند کار کند.

آقای لاریجانی که از قم به مجلس راه یافته بود، با استفاده از اهرم های زیر به شدت برای رسیدن به ریاست مجلس تلاش می کرد: 

۱. بهره گیری از اصولگرایان سنتی (جامعه روحانیت، موتلفه، جامعه مهندسین و…) و لابی گسترده نمایندگان منتسب به آنها در مجلس مثل آقایان باهنر، بادامچیان، مصباحی مقدم و …

۲. استفاده از نفوذ پر قدرت مرحوم آقای کردان و رحیمی که در آن مقطع، رئیس دیوان محاسبات بود وچند روز قبل از آغاز به کار مجلس هشتم، معاون پارلمانی احمدی نژاد شد و به دست آوردن دل نمایندگان را خوب بلد بود. هر چند بعدها لاریجانی برای لطمه زدن به دولت نهم، حاضر به عبور ناجوانمردانه از کردان و رحیمی شد.

۳. تحریک نمایندگان شهرستانی برای جبهه گیری در برابر نمایندگان تهران (که نمادش را حداد عادل قرار داده بودند) با طرح موضوع انحرافی نمایندگان تهران خود را نماینده تر از نمایندگان شهرستان می دانند.

تقریبا یک ماه بعد از ریاست لاریجانی بر مجلس، شاهد باج دادن های او به اصلاح طلبان افراطی بودیم. این باج ها در قبال آرایی بود که وی از اصلاح طلبان برای ریاست مجلس کسب کرده بود. از همان جا اصطکاک های ما با لاریجانی روز به روز بیشتر شد و این در حالی بود که دوستان حامی ریاست آقای حداد عادل که همواره ما را به خاطر رای دادن به لاریجانی سرزنش می کردند (و چه بسا امروز هم بکنند) تا شش سال بعد از آن هم، در حال تعامل و همراهی با سیاست های لاریجانی بودند که البته یکی از مهمترین دلایلش، اشتراک در مخالفت با دولت نهم و دهم بود. در سال اول ریاست لاریجانی بر مجلس، از جمله مجموعه هایی که ما را از زاویه ای دیگر ملامت می کردند، حامیان لاریجانی در دولت بودند. آقای رحیمی و تیمش معتقد بودند که مخالفت های ما با لاریجانی به ضرر دولت می شود و نباید با لاریجانی درگیر شد اما اندک اندک …

بدیهی بود که احمدی نژاد کسی را مجبور به رای دادن به لاریجانی نکرد اما همه سیگنال هایی که او و اطرافیانش در مجلس به نمایندگان مخابره کردند، حکایت از تمایل او برای ریاست لاریجانی می کرد.

همه این عوامل یعنی بازی دو روی لاریجانی، نرم شدن احمدی نژاد در برابر تعریف و تمجیدهای لاریجانی و مشاوره های غلط اطرافیان وی، لجاجت های حامیان آقای حداد عادل و اعتماد غلط ما به قول های لاریجانی در سال اول مجلس هشتم، سبب شد تا علی لاریجانی به قدرت برسد و با ترفندهایی آن را تا امروز حفظ کند.

بنابر این بر خلاف آنچه در حال حاضر توسط برخی اطرافیان و جریان رسانه ای حامی آقای احمدی نژاد القا می شود که احمدی نژاد همیشه مخالف لاریجانی بوده و علی لاریجانی همواره گزینه مطلوب مدیریت عالی نظام برای حضور در ریاست مجلس بوده و الان هم همان ها برای حفظش در این مقام، تلاش می کنند، واقعیت این است که احمدی نژاد در سال ۸۷ به دلایل مختلفی برای ریاست لاریجانی تلاش موثری کرد و مخالفتی با آن نداشت. البته ایشان و تیم همراه شان هم از سال دوم، حاضر به حمایت از لاریجانی نشد. 

شاید گفته شود که ملاک حال فعلی افراد است، بله تردیدی در این نیست. بحث بر سر این است که حضور علی لاریجانی در راس مجلس از آن روز تا امروز، برآمده از خواست عالی ترین مقامات سیاسی کشور نیست، بلکه محصول تلاش ها و تمایل شخص احمدی نژاد است. بدیهی است که سخن درباره لاریجانی سال ۸۷ است و نه لاریجانی سال ۹۶ کما اینکه احمدی نژاد سال ۸۷ با احمدی نژاد این روزها متفاوت است. احمدی نژاد آن روزها دو بار به مثل رسایی گفت: ما آمده ایم تیرها به ما بخورد نه رهبری اما حالا تیرهای ملامت حمایت از احمدی نژاد به چه کسی می خورد؟!

منبع:رجانیوز
 

 
 متن یاداشت وی که در کانال تلگرامی اش منتشره شده، به شرح زیر است:
 
دوستان زیادی در روزهای اخیر این سئوال را مطرح می کنند که آیا آقای احمدی نژاد در رسیدن آقای علی لاریجانی به کرسی ریاست مجلس هشتم – که تا امروز ادامه یافته – نقشی داشته یا نه؟ همچنین سئوال می کنند که چرا برخی از منتقدان جدی امروز آقای لاریجانی که آن روز از نمایندگان حامی دولت نهم بودند (از جمله بنده و دوستان دیگر) در سال اول مجلس هشتم به ریاست لاریجانی رای دادند. این سئوالات خصوصا وقتی بیشتر مطرح شد که آقای جوانفکر در پاسخ به سئوال برخی اعلام کرد که احمدی نژاد از ابتدا مخالف ریاست علی لاریجانی بود.

هر چند در این مقطع زمانی، قصد ورود به این بحث را نداشتم، اما تعدد سئوالاتی که مطرح شده و همچنین تحریفی که صورت گرفته، سبب  شد تا به چند نکته اشاره کنم:

در ماه های پایانی مجلس هفتم، تنش بین دولت مستقر و مجلسی که ریاستش با آقای حداد عادل بود، بسیار زیاد شده بود، هر چند این تنش، در مقایسه با سال های پایانی دولت دهم که ریاست مجلس را آقای لاریجانی برعهده داشت، قابل مقایسه نیست. 

نکته اینجا بود که آقای حداد عادل، علی رغم ویژگی های مثبت، اما به شدت تحت تاثیر طیفی از دوستان مجلس هفتم از جمله آقای توکلی بود که در مواجه با دولت وقت، گاهی از حد معمول خارج می شد و به تعبیر رهبر انقلاب، کینه ورزانه برخورد می کرد.

این تنش ها سبب شد تا مدینه فاضله ای که برخی اطرافیان احمدی نژاد با آمدن لاریجانی ترسیم کرده بودند، موثر واقع شود و در حالی که پیش از این در موضوعات شورای عالی امنیت ملی روابط این دو به تنش کشیده شده بود، رایزنی های پشت پرده احمدی نژاد برای ریاست لاریجانی بر مجلس آغاز شود.

از حق نگذریم البته آقای لاریجانی هم سوراخ دعا را پیدا کرده بود! او فهمیده بود برای نرم کردن احمدی نژاد و جلب نظر او، به جای مقاومت باید تعریف و تمجید کند. به یاد دارم در روزهای قبل از آغاز به کار مجلس هشتم که دولت نهم به سفر استانی قم آمده بود، استاندار وقت از آقای لاریجانی هم برای شرکت در جلسه استانداری دعوت کرد. بعد از جلسه دولت و مدیران استانی قم، لاریجانی چنان تعریفی از تسلط احمدی نژاد بر امور می کرد که کسی احتمال اتفاقات بعدی را نمی داد. لاریجانی حتی در جلساتی که بین برخی نمایندگان حامی دولت نهم در مرکز اسناد انقلاب اسلامی برگزار شد، بر لزوم همکاری و تعامل با دولت برای حل مشکلات کشور، کاندیدا نشدن در انتخابات ریاست جمهوری و تخصصی بسته شدن کمیسیون ها و باج ندادن به جریان افراطی اصلاحات تاکید کرد اما در عمل …

در میان نمایندگان اثرگذار حامی دولت نهم، سه دیدگاه وجود داشت: طیف چند نفره ای مانند آقای کوچک زاده و کوثری که با ریاست لاریجانی مخالف بودند، طیف اقلیتی که به دلایل مختلف لاریجانی را یک سر و گردن بالاتر از حداد عادل می دانستند مثل آقای حسینیان و طیف دیگری که علی رغم انتقاداتشان نسبت به لاریجانی، معتقد بودند برای حل مشکلات مردم و کاهش تنش های بین دو قوه، با توجه به تمایل شدید رئیس دولت نهم به ریاست لاریجانی، بهتر است به آن تن دهیم.  

از همه مهم تر این بود که آقای لاریجانی و حداد عادل، بعد از ملاقات های جداگانه ای که با رهبر انقلاب داشتند، هر دو یک روایت را نقل کردند که ایشان فرموده اند: برای من تفاوت نمی کند چه کسی رئیس مجلس شود، اما هر کس رئیس شد، با قوای دیگر بویژه دولت تعامل داشته باشد. طبعا این نگاه نیز با توجه به روحیات رئیس دولت وقت و عملکرد مثبت دولت نهم، از باب کاهش تنش ها و رسیدگی بیشتر به مشکلات مردم توسط دولت بود. همین دیدگاه رهبر انقلاب، سیب تقویت این نگاه شد که ببینیم دولت نهم با کدام گزینه بهتر می تواند کار کند.

آقای لاریجانی که از قم به مجلس راه یافته بود، با استفاده از اهرم های زیر به شدت برای رسیدن به ریاست مجلس تلاش می کرد: 

۱. بهره گیری از اصولگرایان سنتی (جامعه روحانیت، موتلفه، جامعه مهندسین و…) و لابی گسترده نمایندگان منتسب به آنها در مجلس مثل آقایان باهنر، بادامچیان، مصباحی مقدم و …

۲. استفاده از نفوذ پر قدرت مرحوم آقای کردان و رحیمی که در آن مقطع، رئیس دیوان محاسبات بود وچند روز قبل از آغاز به کار مجلس هشتم، معاون پارلمانی احمدی نژاد شد و به دست آوردن دل نمایندگان را خوب بلد بود. هر چند بعدها لاریجانی برای لطمه زدن به دولت نهم، حاضر به عبور ناجوانمردانه از کردان و رحیمی شد.

۳. تحریک نمایندگان شهرستانی برای جبهه گیری در برابر نمایندگان تهران (که نمادش را حداد عادل قرار داده بودند) با طرح موضوع انحرافی نمایندگان تهران خود را نماینده تر از نمایندگان شهرستان می دانند.

تقریبا یک ماه بعد از ریاست لاریجانی بر مجلس، شاهد باج دادن های او به اصلاح طلبان افراطی بودیم. این باج ها در قبال آرایی بود که وی از اصلاح طلبان برای ریاست مجلس کسب کرده بود. از همان جا اصطکاک های ما با لاریجانی روز به روز بیشتر شد و این در حالی بود که دوستان حامی ریاست آقای حداد عادل که همواره ما را به خاطر رای دادن به لاریجانی سرزنش می کردند (و چه بسا امروز هم بکنند) تا شش سال بعد از آن هم، در حال تعامل و همراهی با سیاست های لاریجانی بودند که البته یکی از مهمترین دلایلش، اشتراک در مخالفت با دولت نهم و دهم بود. در سال اول ریاست لاریجانی بر مجلس، از جمله مجموعه هایی که ما را از زاویه ای دیگر ملامت می کردند، حامیان لاریجانی در دولت بودند. آقای رحیمی و تیمش معتقد بودند که مخالفت های ما با لاریجانی به ضرر دولت می شود و نباید با لاریجانی درگیر شد اما اندک اندک …

بدیهی بود که احمدی نژاد کسی را مجبور به رای دادن به لاریجانی نکرد اما همه سیگنال هایی که او و اطرافیانش در مجلس به نمایندگان مخابره کردند، حکایت از تمایل او برای ریاست لاریجانی می کرد.

همه این عوامل یعنی بازی دو روی لاریجانی، نرم شدن احمدی نژاد در برابر تعریف و تمجیدهای لاریجانی و مشاوره های غلط اطرافیان وی، لجاجت های حامیان آقای حداد عادل و اعتماد غلط ما به قول های لاریجانی در سال اول مجلس هشتم، سبب شد تا علی لاریجانی به قدرت برسد و با ترفندهایی آن را تا امروز حفظ کند.

بنابر این بر خلاف آنچه در حال حاضر توسط برخی اطرافیان و جریان رسانه ای حامی آقای احمدی نژاد القا می شود که احمدی نژاد همیشه مخالف لاریجانی بوده و علی لاریجانی همواره گزینه مطلوب مدیریت عالی نظام برای حضور در ریاست مجلس بوده و الان هم همان ها برای حفظش در این مقام، تلاش می کنند، واقعیت این است که احمدی نژاد در سال ۸۷ به دلایل مختلفی برای ریاست لاریجانی تلاش موثری کرد و مخالفتی با آن نداشت. البته ایشان و تیم همراه شان هم از سال دوم، حاضر به حمایت از لاریجانی نشد. 

شاید گفته شود که ملاک حال فعلی افراد است، بله تردیدی در این نیست. بحث بر سر این است که حضور علی لاریجانی در راس مجلس از آن روز تا امروز، برآمده از خواست عالی ترین مقامات سیاسی کشور نیست، بلکه محصول تلاش ها و تمایل شخص احمدی نژاد است. بدیهی است که سخن درباره لاریجانی سال ۸۷ است و نه لاریجانی سال ۹۶ کما اینکه احمدی نژاد سال ۸۷ با احمدی نژاد این روزها متفاوت است. احمدی نژاد آن روزها دو بار به مثل رسایی گفت: ما آمده ایم تیرها به ما بخورد نه رهبری اما حالا تیرهای ملامت حمایت از احمدی نژاد به چه کسی می خورد؟!

منبع:رجانیوز
 

سهم‌خواهي، لابي، فشار بر رئيس‌جمهور، معامله، تصميم‌گيرنده نهايي، دخالت نكردن رهبري و … واژه‌هايي هستند كه اين روزها پيرامون چگونگي چينش كابينه دوم حسن روحاني زياد در خبرها ديده مي‌شود. مسير چينش كابينه هميشه از مشورت‌هاي رئيس‌جمهور با افراد مختلف مي‌گذرد و اتفاق جديدي نيست. اين دوره اما خبرهاي رسمي و غيررسمي بيشتر و رفتارهاي متفاوت‌تري ديده مي‌شود. يك سو جدال سهم‌خواهي اصلاح‌طلبان و دولت آنقدر دامنه پيدا مي‌كند كه همه خبردار شده و حتي به فضاي عمومي توئيتر هم كشيده مي‌شود و اتهام حسام الدين آشنا به عارف مبني بر سهم‌خواهي فردي از كابينه به اسم جريان، مقابل چشم هزاران كاربر توئيتر، همه را شگفت‌زده مي‌كند. اين سهم‌خواهي و جنگ‌هاي پيراموني‌اش ميان اصلاح‌طلبان و دولتي‌ها تازه يك سوي حاشيه‌هاست.

 
شايعات پيرامون هماهنگي تك تك وزرا با رهبري شايعه ديگري بود كه دفتر رهبري آن را تكذيب كرد و البته بي ارتباط با اختلافات دولت و اصلاح‌طلبان بر سر كابينه تعبير نشد و گفته مي‌شد دولتي‌ها براي از سر رد كردن اصلاح‌طلبان و داشتن دليل محكمه‌پسند پيش آنان براي تن ندادن به گزينه‌هاي پيشنهادي‌شان، پاي رهبري را وسط كشيده‌اند.

جدال بر سر حضور زنان در كابينه دوم حسن روحاني هم حاشيه پررنگ ديگري بود كه حجم زيادي از فضاي سياسي و رسانه‌اي كشور را درگير كرد. حاميان اصلاح طلب روحاني متوقع بودند او ركورد شكن تعداد حضور زنان در هيئت وزيران باشد، انتظاري كه خبرهايي در عدم تحققش به گوش مي‌رسد.

 
حاشيه ديگر پيرامون كابينه دوم روحاني ماجراي «معامله» دولت و برخي در مجلس بر سر وزير كشور در دولت يازدهم بود كه توسط علي مطهري نماينده تهران مطرح شد و يك روزنامه اصلاح طلب هم بر آن دميد و در نهايت با تكذيب علي لاريجاني و واكنش تند او روبه‌رو شد.

سهم قانوني خانه ملت در كابينه
مطابق قانون اساسي، تمامي وزراي كابينه توسط رئيس‌جمهور به مجلس معرفي مي‌شوند، مورد ارزيابي قرار مي‌گيرند، در مورد آنها به شكل «علني» و «مقابل چشم مردم» بحث و گفت و‌گو و در نهايت رأي‌گيري انجام مي‌شود. يعني آن نقشي كه قانون براي نمايندگان مردم در مجلس در تشكيل كابينه در نظر گرفته، بسيار پررنگ است و تا وقتي اكثريت نمايندگان مجلس به فردي اعتماد نكنند، او نمي‌تواند وزير شود، حتي اگر رئيس‌جمهور بر وزير شدن آن فرد بسيار هم اصرار داشته باشد.
اين نقش با آنچه اكنون قرار است مجلس ايفا كند، بسيار متفاوت است. در واقع اگر اصلاح‌طلبان اميد داشتند كه از اهرم قانوني مجلس به نحو احسن در تشكيل كابينه استفاده مي‌شود، شايد اين همه جنجال سهم‌خواهي و … در پشت پرده‌ها شكل نمي‌گرفت؛ آنقدري كه به رسانه‌هاي عمومي و مقابل چشم مردم بكشد…
   

چرا اصلاح‌طلبان به اهرم قانوني بي‌اعتنا هستند؟

فراكسيون اميد مجلس دهم گرچه كم تعداد نيست و آنچنان كه خود مدعي هستند، بيش از 150 عضو دارد، اما عملاً ضعيف ظاهر شده و نتوانسته خوي راديكالي اصلاح‌طلبان را راضي كند. انتقادات بسياري هم در يك سال و نيم گذشته از سوي برخي اصلاح‌طلبان به مديريت عارف بر اصلاح‌طلبان مجلس و اصل ليست اميد شده است. ضعف فراكسيون، ليست اميد را در موضوعات مختلف مطرح شده در صحن علني و حتي در موضوع مهمي همچون انتخاب رئيس و هيئت رئيسه مجلس دوپاره كرد، و همين موضوع اصلاح‌طلبان را به اين نتيجه رسانده كه بهتر است به فراكسيون اميدي‌ها اميد چنداني نداشته باشند.

نكته مهم‌تر آن است كه اصلاح‌طلبان نمي‌خواهند اختلاف با روحاني بر سر چينش كابينه به صحن علني مجلس برسد و علاقه ندارند هزينه تقابل با دولت را بدهند. چه آنكه در آن صورت، هم مردم از اين اختلاف بر سر سهم‌خواهي در كابينه و جنگ بر سر قدرت از اصلاح‌طلبان و دولت هر دو با هم دلزده خواهند شد و هم دولت از اهرم‌هاي فشار خود بر نمايندگان استفاده خواهد كرد. در هر دو حال، اتفاق خوشايندي براي اصلاح‌طلبان نخواهد بود كه جروبحث پشت پرده را در صحن علني دنبال كنند و با اهرم «عدم رأي اعتماد» مخالفت خود را بروز دهند. اينجا قانون براي اصلاح‌طلبان امر خوشايندي نيست و در سطح يك نمايش به آن رضايت مي‌دهند.
 

از سويي ديگر، اصلاح‌طلبان اگر رأي اعتماد ندهند، يعني به مخالفت با دولتي پرداختند كه مدعي هستند خود آن را سركار آورده‌اند و اگر رأي اعتماد بدهند، معتقدند سهم خود را نگرفته‌اند. يك دو راهي دو سر باخت، چيزي است كه دولت براي اصلاح‌طلبان ساخته است.
روشن است با روند پيش رو، همه چيز در پشت پرده با كساني كه نماينده مجلس نيستند و پدرخوانده‌هاي جريان اصلاح‌طلب محسوب مي‌شوند، بسته مي‌شود و براي نماينده‌هاي مجلس هم از سوي همان پدرخوانده‌ها «تكرار مي‌شود» كه به چه كسي رأي بدهند. اصلاح‌طلبان البته در دولت و مجلس قبلي از اصطلاح «وكيل الدوله» براي نمايندگان حامي دولت استفاده مي‌كردند و ما اينجا فقط از كنار اين اصطلاح رد مي‌شويم. با اين حساب، اگر نماينده‌هاي منتقد دولت در مجلس نبودند و آنچنان كه دولت مي‌خواست، مجلسي يكدست حامي دولت شكل مي‌گرفت، شايد اصلاً نياز به هزينه برگزاري جلسات راي اعتماد نبود.
   

دورانديشي سياسي دولت براي امروز!
از آغازين هفته‌هاي شكل‌گيري دولت يازدهم در سال 92 موضع‌گيري‌هاي دولتي‌ها عليه مجلس وقت شروع شد. مجلسي كه اكثريت آن اصولگرا بود، اما وقتي كابينه روحاني معرفي شد، نزديك به 150 نماينده براي دفاع از كليت كابينه او ثبت نام كردند.
 دولت اما قانع نبود؛ هيچ سؤال و كارت زرد و تذكري را برنتافت و از همان زمان حتي از مردم خواست به اين نماينده‌ها رأي ندهند. دولت مجلس مطيع مي‌خواست؛ كساني كه از وزراي او سؤال نكنند، به رئيس دولت تذكر ندهند. دولت وكيل الدوله مي‌خواست و شواهد و قرائن نشان مي‌دهد تا حد زيادي برنامه‌هايش جواب داده و موفق شده است؛ اين دولت با اين مجلس مسير هموار براي تشكيل كابينه دارد. مجلسي كه انگيزه و اعتقاد و حتي حوصله دردسر مخالفت با دولت را ندارد. با اين حساب، مردم كه قرار است نقششان در كابينه از طريق مجلس ايفا شوند، كجاي قصه خواهند بود؟

کبری آسوپار

منبع: جوان

سهم‌خواهي، لابي، فشار بر رئيس‌جمهور، معامله، تصميم‌گيرنده نهايي، دخالت نكردن رهبري و … واژه‌هايي هستند كه اين روزها پيرامون چگونگي چينش كابينه دوم حسن روحاني زياد در خبرها ديده مي‌شود. مسير چينش كابينه هميشه از مشورت‌هاي رئيس‌جمهور با افراد مختلف مي‌گذرد و اتفاق جديدي نيست. اين دوره اما خبرهاي رسمي و غيررسمي بيشتر و رفتارهاي متفاوت‌تري ديده مي‌شود. يك سو جدال سهم‌خواهي اصلاح‌طلبان و دولت آنقدر دامنه پيدا مي‌كند كه همه خبردار شده و حتي به فضاي عمومي توئيتر هم كشيده مي‌شود و اتهام حسام الدين آشنا به عارف مبني بر سهم‌خواهي فردي از كابينه به اسم جريان، مقابل چشم هزاران كاربر توئيتر، همه را شگفت‌زده مي‌كند. اين سهم‌خواهي و جنگ‌هاي پيراموني‌اش ميان اصلاح‌طلبان و دولتي‌ها تازه يك سوي حاشيه‌هاست.

 
شايعات پيرامون هماهنگي تك تك وزرا با رهبري شايعه ديگري بود كه دفتر رهبري آن را تكذيب كرد و البته بي ارتباط با اختلافات دولت و اصلاح‌طلبان بر سر كابينه تعبير نشد و گفته مي‌شد دولتي‌ها براي از سر رد كردن اصلاح‌طلبان و داشتن دليل محكمه‌پسند پيش آنان براي تن ندادن به گزينه‌هاي پيشنهادي‌شان، پاي رهبري را وسط كشيده‌اند.

جدال بر سر حضور زنان در كابينه دوم حسن روحاني هم حاشيه پررنگ ديگري بود كه حجم زيادي از فضاي سياسي و رسانه‌اي كشور را درگير كرد. حاميان اصلاح طلب روحاني متوقع بودند او ركورد شكن تعداد حضور زنان در هيئت وزيران باشد، انتظاري كه خبرهايي در عدم تحققش به گوش مي‌رسد.

 
حاشيه ديگر پيرامون كابينه دوم روحاني ماجراي «معامله» دولت و برخي در مجلس بر سر وزير كشور در دولت يازدهم بود كه توسط علي مطهري نماينده تهران مطرح شد و يك روزنامه اصلاح طلب هم بر آن دميد و در نهايت با تكذيب علي لاريجاني و واكنش تند او روبه‌رو شد.

سهم قانوني خانه ملت در كابينه
مطابق قانون اساسي، تمامي وزراي كابينه توسط رئيس‌جمهور به مجلس معرفي مي‌شوند، مورد ارزيابي قرار مي‌گيرند، در مورد آنها به شكل «علني» و «مقابل چشم مردم» بحث و گفت و‌گو و در نهايت رأي‌گيري انجام مي‌شود. يعني آن نقشي كه قانون براي نمايندگان مردم در مجلس در تشكيل كابينه در نظر گرفته، بسيار پررنگ است و تا وقتي اكثريت نمايندگان مجلس به فردي اعتماد نكنند، او نمي‌تواند وزير شود، حتي اگر رئيس‌جمهور بر وزير شدن آن فرد بسيار هم اصرار داشته باشد.
اين نقش با آنچه اكنون قرار است مجلس ايفا كند، بسيار متفاوت است. در واقع اگر اصلاح‌طلبان اميد داشتند كه از اهرم قانوني مجلس به نحو احسن در تشكيل كابينه استفاده مي‌شود، شايد اين همه جنجال سهم‌خواهي و … در پشت پرده‌ها شكل نمي‌گرفت؛ آنقدري كه به رسانه‌هاي عمومي و مقابل چشم مردم بكشد…
   

چرا اصلاح‌طلبان به اهرم قانوني بي‌اعتنا هستند؟

فراكسيون اميد مجلس دهم گرچه كم تعداد نيست و آنچنان كه خود مدعي هستند، بيش از 150 عضو دارد، اما عملاً ضعيف ظاهر شده و نتوانسته خوي راديكالي اصلاح‌طلبان را راضي كند. انتقادات بسياري هم در يك سال و نيم گذشته از سوي برخي اصلاح‌طلبان به مديريت عارف بر اصلاح‌طلبان مجلس و اصل ليست اميد شده است. ضعف فراكسيون، ليست اميد را در موضوعات مختلف مطرح شده در صحن علني و حتي در موضوع مهمي همچون انتخاب رئيس و هيئت رئيسه مجلس دوپاره كرد، و همين موضوع اصلاح‌طلبان را به اين نتيجه رسانده كه بهتر است به فراكسيون اميدي‌ها اميد چنداني نداشته باشند.

نكته مهم‌تر آن است كه اصلاح‌طلبان نمي‌خواهند اختلاف با روحاني بر سر چينش كابينه به صحن علني مجلس برسد و علاقه ندارند هزينه تقابل با دولت را بدهند. چه آنكه در آن صورت، هم مردم از اين اختلاف بر سر سهم‌خواهي در كابينه و جنگ بر سر قدرت از اصلاح‌طلبان و دولت هر دو با هم دلزده خواهند شد و هم دولت از اهرم‌هاي فشار خود بر نمايندگان استفاده خواهد كرد. در هر دو حال، اتفاق خوشايندي براي اصلاح‌طلبان نخواهد بود كه جروبحث پشت پرده را در صحن علني دنبال كنند و با اهرم «عدم رأي اعتماد» مخالفت خود را بروز دهند. اينجا قانون براي اصلاح‌طلبان امر خوشايندي نيست و در سطح يك نمايش به آن رضايت مي‌دهند.
 

از سويي ديگر، اصلاح‌طلبان اگر رأي اعتماد ندهند، يعني به مخالفت با دولتي پرداختند كه مدعي هستند خود آن را سركار آورده‌اند و اگر رأي اعتماد بدهند، معتقدند سهم خود را نگرفته‌اند. يك دو راهي دو سر باخت، چيزي است كه دولت براي اصلاح‌طلبان ساخته است.
روشن است با روند پيش رو، همه چيز در پشت پرده با كساني كه نماينده مجلس نيستند و پدرخوانده‌هاي جريان اصلاح‌طلب محسوب مي‌شوند، بسته مي‌شود و براي نماينده‌هاي مجلس هم از سوي همان پدرخوانده‌ها «تكرار مي‌شود» كه به چه كسي رأي بدهند. اصلاح‌طلبان البته در دولت و مجلس قبلي از اصطلاح «وكيل الدوله» براي نمايندگان حامي دولت استفاده مي‌كردند و ما اينجا فقط از كنار اين اصطلاح رد مي‌شويم. با اين حساب، اگر نماينده‌هاي منتقد دولت در مجلس نبودند و آنچنان كه دولت مي‌خواست، مجلسي يكدست حامي دولت شكل مي‌گرفت، شايد اصلاً نياز به هزينه برگزاري جلسات راي اعتماد نبود.
   

دورانديشي سياسي دولت براي امروز!
از آغازين هفته‌هاي شكل‌گيري دولت يازدهم در سال 92 موضع‌گيري‌هاي دولتي‌ها عليه مجلس وقت شروع شد. مجلسي كه اكثريت آن اصولگرا بود، اما وقتي كابينه روحاني معرفي شد، نزديك به 150 نماينده براي دفاع از كليت كابينه او ثبت نام كردند.
 دولت اما قانع نبود؛ هيچ سؤال و كارت زرد و تذكري را برنتافت و از همان زمان حتي از مردم خواست به اين نماينده‌ها رأي ندهند. دولت مجلس مطيع مي‌خواست؛ كساني كه از وزراي او سؤال نكنند، به رئيس دولت تذكر ندهند. دولت وكيل الدوله مي‌خواست و شواهد و قرائن نشان مي‌دهد تا حد زيادي برنامه‌هايش جواب داده و موفق شده است؛ اين دولت با اين مجلس مسير هموار براي تشكيل كابينه دارد. مجلسي كه انگيزه و اعتقاد و حتي حوصله دردسر مخالفت با دولت را ندارد. با اين حساب، مردم كه قرار است نقششان در كابينه از طريق مجلس ايفا شوند، كجاي قصه خواهند بود؟

کبری آسوپار

منبع: جوان

وی خاطرنشان کرد: این حادثه از یک طرف حقارت کار تروریست‌ها و از طرف دیگر بزرگی نظام ما و نیروهای امنیتی‌مان را نشان داد. چرا که تروریست‌ها از محل مراجعات مردمی وارد شدند و وقتی دست به عملیات زدند اما با حسن تدبیری که رئیس محترم مجلس آقای لاریجانی داشت جلسه صحن علنی تعطیل نشد و نمایندگان به آرامش به کار خود ادامه دادند.

فرمانده سپاه حفاظت انصارالمهدی اظهار داشت: البته متأسفانه برخی تلاش می‌کنند تا این حادثه تروریستی را بزرگ نشان دهند اما اینها از نگاه ما یک عملیات فاقد ارزش بود.

گرجی‌زاده تصریح کرد: بنابر اسناد به دست آمده این تروریست‌ها با تفکرات تکفیری و سلفی وابسته به داعش در گذشته نیز چند بار به خارج مرزها رفته، در آنجا آموزش دیده و در برخی عملیات‌های قبلی آنها نیز شرکت داشته‌اند.

وی گفت: اگرچه با شناسایی قبلی دست به این عملیات زدند اما به یکی از مکان‌هایی رفتند که ساده‌ترین و سهل‌ترین نوع رفت و آمد برای مردم در آنجا در نظر گرفته شده است. چرا که محل عملیات آن ساختمان اداری و مراجعات مردمی مجلس بود.

فرمانده حفاظت سپاه ادامه داد: در این محل تنها یک حلقه امنیتی وجود داشت چرا که محل رفت و آمد مردم است و خیلی سختگیری نمی‌شود و اینکه یک تیم عملیاتی بیاید و با این حجم از وحشیگری وارد این محل شده و در همان گام اول نیروی امنیتی ما را به رگبار بسته و بعد به سمت مردم عادی شلیک کند یک اقدام حقیرانه است.

گرجی‌زاده گفت: آنها از هیچ گیتی رد نشدند و در همان گیت اول که عنصر امنیتی ما یعنی شهید تیموری در آنجا حضور داشت درگیر شده و به صورت ضربتی و غافلگیرانه عمل کردند و در ابتدا نیروی امنیتی را مضروب و بعد به فجیع‌ترین شکل به شهادت رساندند.

وی در خصوص یگان‌های عمل‌کننده در این مقابله نیز گفت: یگان عمده نیروهای سپاه حفاظت انصارالمهدی مستقر در مجلس بودند اما در ادامه از ظرفیت‌های نیروی زمینی سپاه، یگان صابرین، نیروهای ناجا و سایر نیروهای امنیتی که داوطلبانه آمده بودند نیز استفاده کردیم.

فرمانده سپاه حفاظت انصارالمهدی خاطرنشان کرد: کار مقابله با این تروریست‌ها به دلیل وجود تعداد زیادی از مردم عادی و کارمندان مجلس قدری پیچیده بود اما نیروهای ما توانستند ۱۵۰ نفر را به صورت کاملاً سالم از مبادی مختلف مانند پنجره و یا مسیرهای دیگر خارج کنند.

گرجی‌زاده با بیان اینکه نیروهای امنیتی ما با تدبیر توانستند تروریست‌ها را به سمت ساختمان غیر اصلی مجلس منحرف کنند، افزود: آنها به طبقه چهارم رفته بودند و در آنجا حضور داشتند و به دلیل اینکه چند مجروح هم در طبقات مختلف بود نیروهای سپاه بلافاصله برای خروج مجروحین عمل کردند و اگر این کار صورت نمی‌گیرد تروریست‌ها بسیاری از آنها را می‌کشتند.

وی اظهار داشت: تروریست‌ها نشان دادند که خونسرد نبودند و عجله داشتند والا خسارات بیشتری برجای می‌گذاشتند. آنها در طبقه چهارم گرفتار شدند و قدرت تحرک از آنها گرفته شد و با تدبیر نیروهای عمل‌کننده ما مهمات اینها به پایان رسید و صرفاً چند نارنجک و کمربند انتحاری برایشان باقی مانده بود.

فرمانده سپاه حفاظت انصارالمهدی ادامه داد: هر سه نفر آنها یک کمربند انفجاری داشتند اما نتوانستند از آن استفاده کنند یکی از آنها به وسیله نارنجک خودش به هلاکت رسید و موجب جراحت یکی دیگر از تروریست‌ها شد و دو نفر باقی‌مانده به وسیله تیر مستقیم بچه‌های ما کشته شدند.

گرجی‌زاده تصریح کرد: برای نیروهای امنیتی مهم است که بر سر تعداد تروریست‌ها ریسک نکنند برای همین تا یک ساعت و نیم بعد از کشته شدن آنها بچه‌های ما به دنبال همدستان احتمالی دیگر می‌گشتند.

وی با بیان اینکه در اینگونه عملیات‌ها هم سرعت و هم کیفیت برای ما مهم است، اظهار داشت: ما مانند کشورهای دیگر مثل روسیه عمل نمی‌کنیم که برای کشتن تروریست‌ها ممکن است به مردم هم آسیب برسد، برای ما سلامت جان مردم بسیار مهم است.

فرمانده حفاظت سپاه اظهار داشت: در این عملیات یک پاسدار حفاظت شهید و چند نفر مجروح شدند و مابقی شهدا از مردم عادی و کارمندان مجلس بودند.

گرجی‌زاده افزود: این تروریست‌‌ها به قدری وحشیانه عمل می‌کردند که به سمت یکی از خانم‌ها که بچه‌‌ای در بغل داشت هم شلیک می‌کردند و یا به صورت کور مردم عادی را هدف قرار می‌دادند اما در اینجا اقدام شجاعانه و فداکارانه نیروهای سپاه مانند شهید تیموری بسیار مؤثر بود و جلوی خسارت زیادی را گرفت.

وی در بخش دیگری از این گفت‌وگو به اقدام تروریست‌ها در حرم امام خمینی (ره) اشاره کرد و گفت: این عملیات که آنقدر حقیرانه و فاقد ارزش بود که ما باید گاهی برای دشمنان‌مان تأسف بخوریم. البته در این ماجرا نیروی انتظامی بسیار شجاعانه عمل کرد و افسر حاضر در میدان با یک گلوله توانست یکی از تروریست‌ها که در فاصله دوری هم بود از کار بیندازد.

فرمانده سپاه حفاظت انصارالمهدی خاطرنشان کرد: مردم زیادی برای زیارت به حرم حضرت امام می‌آیند. بنابراین خیلی نمی‌توان فضا را پلیسی و امنیتی کرد البته در اطراف حرم نیروهای امنیتی در حلقه‌های مختلف حضور دارند و نشان دادیم که اگر تروریست‌ها بخواهند به اینجا بیایند چطور از آنها پذیرایی ویژه می‌شود.

گرجی‌زاده افزود: این تروریست‌ها آنقدر هول و گیج بودند که در همان لحظات اولیه درگیر شده، خود را لو دادند و نیروی انتظامی به سرعت توانست جلوی آنها را بگیرد.

وی در خصوص حضور نیروهای ارتش در عملیات مقابله با تروریست‌ها در مجلس نیز گفت: نیروهای امنیتی ما مانند سپاه و ارتش برای کارهای بسیار بزرگ ساخته شده‌اند. این اتفاقی که رخ داد می‌توانست به راحتی جمع شود که شد. هرچند نیروهای بسیاری حتی فرماندهان ارشد سپاه برای کمک آمده بودند. اما نیروهای ما در ارتش آنقدر بزرگ هستند که باید برای کارهای بزرگ ذخیره شوند. در این عملیات نیازی به آنها نبود و درخواستی هم از آنها نشد.

فرمانده حفاظت سپاه در پایان گفت: من از همه سیاسیون با هر تفکری که دارند خواهش می‌کنم که قدر نیروهای حفاظتی خود در سپاه، ارتش، نیروی انتظامی و وزارت اطلاعات را بدانند.

گرجی‌زاده تصریح کرد:‌ در طول سال حوادث زیادی پیش می‌آید که هیچ‌کس متوجه نمی‌شود و این آرامش نتیجه مجاهدت‌های شبانه‌روزی و خاموش نیروهای امنیتی است.

وی خاطرنشان کرد: این حادثه از یک طرف حقارت کار تروریست‌ها و از طرف دیگر بزرگی نظام ما و نیروهای امنیتی‌مان را نشان داد. چرا که تروریست‌ها از محل مراجعات مردمی وارد شدند و وقتی دست به عملیات زدند اما با حسن تدبیری که رئیس محترم مجلس آقای لاریجانی داشت جلسه صحن علنی تعطیل نشد و نمایندگان به آرامش به کار خود ادامه دادند.

فرمانده سپاه حفاظت انصارالمهدی اظهار داشت: البته متأسفانه برخی تلاش می‌کنند تا این حادثه تروریستی را بزرگ نشان دهند اما اینها از نگاه ما یک عملیات فاقد ارزش بود.

گرجی‌زاده تصریح کرد: بنابر اسناد به دست آمده این تروریست‌ها با تفکرات تکفیری و سلفی وابسته به داعش در گذشته نیز چند بار به خارج مرزها رفته، در آنجا آموزش دیده و در برخی عملیات‌های قبلی آنها نیز شرکت داشته‌اند.

وی گفت: اگرچه با شناسایی قبلی دست به این عملیات زدند اما به یکی از مکان‌هایی رفتند که ساده‌ترین و سهل‌ترین نوع رفت و آمد برای مردم در آنجا در نظر گرفته شده است. چرا که محل عملیات آن ساختمان اداری و مراجعات مردمی مجلس بود.

فرمانده حفاظت سپاه ادامه داد: در این محل تنها یک حلقه امنیتی وجود داشت چرا که محل رفت و آمد مردم است و خیلی سختگیری نمی‌شود و اینکه یک تیم عملیاتی بیاید و با این حجم از وحشیگری وارد این محل شده و در همان گام اول نیروی امنیتی ما را به رگبار بسته و بعد به سمت مردم عادی شلیک کند یک اقدام حقیرانه است.

گرجی‌زاده گفت: آنها از هیچ گیتی رد نشدند و در همان گیت اول که عنصر امنیتی ما یعنی شهید تیموری در آنجا حضور داشت درگیر شده و به صورت ضربتی و غافلگیرانه عمل کردند و در ابتدا نیروی امنیتی را مضروب و بعد به فجیع‌ترین شکل به شهادت رساندند.

وی در خصوص یگان‌های عمل‌کننده در این مقابله نیز گفت: یگان عمده نیروهای سپاه حفاظت انصارالمهدی مستقر در مجلس بودند اما در ادامه از ظرفیت‌های نیروی زمینی سپاه، یگان صابرین، نیروهای ناجا و سایر نیروهای امنیتی که داوطلبانه آمده بودند نیز استفاده کردیم.

فرمانده سپاه حفاظت انصارالمهدی خاطرنشان کرد: کار مقابله با این تروریست‌ها به دلیل وجود تعداد زیادی از مردم عادی و کارمندان مجلس قدری پیچیده بود اما نیروهای ما توانستند ۱۵۰ نفر را به صورت کاملاً سالم از مبادی مختلف مانند پنجره و یا مسیرهای دیگر خارج کنند.

گرجی‌زاده با بیان اینکه نیروهای امنیتی ما با تدبیر توانستند تروریست‌ها را به سمت ساختمان غیر اصلی مجلس منحرف کنند، افزود: آنها به طبقه چهارم رفته بودند و در آنجا حضور داشتند و به دلیل اینکه چند مجروح هم در طبقات مختلف بود نیروهای سپاه بلافاصله برای خروج مجروحین عمل کردند و اگر این کار صورت نمی‌گیرد تروریست‌ها بسیاری از آنها را می‌کشتند.

وی اظهار داشت: تروریست‌ها نشان دادند که خونسرد نبودند و عجله داشتند والا خسارات بیشتری برجای می‌گذاشتند. آنها در طبقه چهارم گرفتار شدند و قدرت تحرک از آنها گرفته شد و با تدبیر نیروهای عمل‌کننده ما مهمات اینها به پایان رسید و صرفاً چند نارنجک و کمربند انتحاری برایشان باقی مانده بود.

فرمانده سپاه حفاظت انصارالمهدی ادامه داد: هر سه نفر آنها یک کمربند انفجاری داشتند اما نتوانستند از آن استفاده کنند یکی از آنها به وسیله نارنجک خودش به هلاکت رسید و موجب جراحت یکی دیگر از تروریست‌ها شد و دو نفر باقی‌مانده به وسیله تیر مستقیم بچه‌های ما کشته شدند.

گرجی‌زاده تصریح کرد: برای نیروهای امنیتی مهم است که بر سر تعداد تروریست‌ها ریسک نکنند برای همین تا یک ساعت و نیم بعد از کشته شدن آنها بچه‌های ما به دنبال همدستان احتمالی دیگر می‌گشتند.

وی با بیان اینکه در اینگونه عملیات‌ها هم سرعت و هم کیفیت برای ما مهم است، اظهار داشت: ما مانند کشورهای دیگر مثل روسیه عمل نمی‌کنیم که برای کشتن تروریست‌ها ممکن است به مردم هم آسیب برسد، برای ما سلامت جان مردم بسیار مهم است.

فرمانده حفاظت سپاه اظهار داشت: در این عملیات یک پاسدار حفاظت شهید و چند نفر مجروح شدند و مابقی شهدا از مردم عادی و کارمندان مجلس بودند.

گرجی‌زاده افزود: این تروریست‌‌ها به قدری وحشیانه عمل می‌کردند که به سمت یکی از خانم‌ها که بچه‌‌ای در بغل داشت هم شلیک می‌کردند و یا به صورت کور مردم عادی را هدف قرار می‌دادند اما در اینجا اقدام شجاعانه و فداکارانه نیروهای سپاه مانند شهید تیموری بسیار مؤثر بود و جلوی خسارت زیادی را گرفت.

وی در بخش دیگری از این گفت‌وگو به اقدام تروریست‌ها در حرم امام خمینی (ره) اشاره کرد و گفت: این عملیات که آنقدر حقیرانه و فاقد ارزش بود که ما باید گاهی برای دشمنان‌مان تأسف بخوریم. البته در این ماجرا نیروی انتظامی بسیار شجاعانه عمل کرد و افسر حاضر در میدان با یک گلوله توانست یکی از تروریست‌ها که در فاصله دوری هم بود از کار بیندازد.

فرمانده سپاه حفاظت انصارالمهدی خاطرنشان کرد: مردم زیادی برای زیارت به حرم حضرت امام می‌آیند. بنابراین خیلی نمی‌توان فضا را پلیسی و امنیتی کرد البته در اطراف حرم نیروهای امنیتی در حلقه‌های مختلف حضور دارند و نشان دادیم که اگر تروریست‌ها بخواهند به اینجا بیایند چطور از آنها پذیرایی ویژه می‌شود.

گرجی‌زاده افزود: این تروریست‌ها آنقدر هول و گیج بودند که در همان لحظات اولیه درگیر شده، خود را لو دادند و نیروی انتظامی به سرعت توانست جلوی آنها را بگیرد.

وی در خصوص حضور نیروهای ارتش در عملیات مقابله با تروریست‌ها در مجلس نیز گفت: نیروهای امنیتی ما مانند سپاه و ارتش برای کارهای بسیار بزرگ ساخته شده‌اند. این اتفاقی که رخ داد می‌توانست به راحتی جمع شود که شد. هرچند نیروهای بسیاری حتی فرماندهان ارشد سپاه برای کمک آمده بودند. اما نیروهای ما در ارتش آنقدر بزرگ هستند که باید برای کارهای بزرگ ذخیره شوند. در این عملیات نیازی به آنها نبود و درخواستی هم از آنها نشد.

فرمانده حفاظت سپاه در پایان گفت: من از همه سیاسیون با هر تفکری که دارند خواهش می‌کنم که قدر نیروهای حفاظتی خود در سپاه، ارتش، نیروی انتظامی و وزارت اطلاعات را بدانند.

گرجی‌زاده تصریح کرد:‌ در طول سال حوادث زیادی پیش می‌آید که هیچ‌کس متوجه نمی‌شود و این آرامش نتیجه مجاهدت‌های شبانه‌روزی و خاموش نیروهای امنیتی است.