ماه: آگوست 2017

بر این اساس مجدداً تاکید می‌ شود این نهاد غیرمجاز، فاقد هرگونه مجوز از بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران بوده و فعالیت شعب آن غیرقانونی است. از اینرو ضروری است هموطنان عزیز برای جلوگیری از به مخاطره افتادن سرمایه خود، به هیچ وجه نزد این موسسه جعلی، سپرده‌گذاری نکرده و از هر گونه ارتباط دیگری با این موسسه از قبیل در اختیار‌گذاردن مِلک جهت ایجاد شعبه یا دریافت تسهیلات جداً خودداری کنند. در غیر این‌صورت، بانک مرکزی هیچ‌گونه مسئولیتی در قبال تضییع حقوق ایشان به خصوص استرداد وجوه سپرده‌گذاران نداشته و حق پیگیری موضوع از طریق مراجع قضایی را همچنان برای خود محفوظ می‌داند.

این دو شعبه در استان آذربایجان شرقی به نشانی «شهر تبریز‏- خیابان ولی عصر‏- بعد از تقاطع خیابان فروغی» و استان مازندران به نشانی «شهر ساری ‏- خیابان جمهوری اسلامی»، قرار دارند.
قابل تاکید است موضوع توقف فعالیت تمام شعب این موسسه غیر مجاز از طریق مراجع قضایی و انتظامی در دستور کار این بانک قرار دارد.

بر این اساس مجدداً تاکید می‌ شود این نهاد غیرمجاز، فاقد هرگونه مجوز از بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران بوده و فعالیت شعب آن غیرقانونی است. از اینرو ضروری است هموطنان عزیز برای جلوگیری از به مخاطره افتادن سرمایه خود، به هیچ وجه نزد این موسسه جعلی، سپرده‌گذاری نکرده و از هر گونه ارتباط دیگری با این موسسه از قبیل در اختیار‌گذاردن مِلک جهت ایجاد شعبه یا دریافت تسهیلات جداً خودداری کنند. در غیر این‌صورت، بانک مرکزی هیچ‌گونه مسئولیتی در قبال تضییع حقوق ایشان به خصوص استرداد وجوه سپرده‌گذاران نداشته و حق پیگیری موضوع از طریق مراجع قضایی را همچنان برای خود محفوظ می‌داند.

این دو شعبه در استان آذربایجان شرقی به نشانی «شهر تبریز‏- خیابان ولی عصر‏- بعد از تقاطع خیابان فروغی» و استان مازندران به نشانی «شهر ساری ‏- خیابان جمهوری اسلامی»، قرار دارند.
قابل تاکید است موضوع توقف فعالیت تمام شعب این موسسه غیر مجاز از طریق مراجع قضایی و انتظامی در دستور کار این بانک قرار دارد.

پیش از این نیز طالبان با حمله با شهر «کوهستان» این ولایت، کنترل این شهر را به دست گرفته بود که با تلاش نیروهای امنیتی افغانستان، کوهستان از طالبان پس گرفته شد.

لازم به ذکر است که فاریاب از جمله ولایت هایی است که گروه طالبان در آن فعالیت گسترده دارد و فعالیت گروه داعش نیز در این ولایت گزارش شده است.

پیش از این نیز طالبان با حمله با شهر «کوهستان» این ولایت، کنترل این شهر را به دست گرفته بود که با تلاش نیروهای امنیتی افغانستان، کوهستان از طالبان پس گرفته شد.

لازم به ذکر است که فاریاب از جمله ولایت هایی است که گروه طالبان در آن فعالیت گسترده دارد و فعالیت گروه داعش نیز در این ولایت گزارش شده است.

انتظار می‌رود سیدعباس صالحی در صورت گرفتن رأی اعتماد از مجلس به گزینه‌های کارآمدتری برای ریاست سازمان سینمایی فکر کند و با وسواس و تدبر بیشتری دست به انتخاب بزند، چرا که به قدر کافی در سینمای ایران طی سال های اخیر فرصت سوزی شده و زمان از دست رفته است.

سینمای ایران همچنان بدون راهبرد و ایده مرکزی مشخصی به راه خود ادامه می‌دهد و سیاستگذاری ها بیش از اینکه منطبق بر رهیافت‌های شفاف و اصولی باشند باری به هر جهت پیش می‌روند و طبیعی است که از دل رویکردهای بدون برنامه ریزی کلان و افق مشخص دستاوردهای تحول زا نیز بیرون نمی‌آید.
به نظر می‌رسد انتخاب فرد اصلح برای اداره امور سینمایی کشور باید برخلاف گذشته با کمرنگ تر کردن نگاه‌های سیاسی به سرانجام برسد. سینما به مدیری احتیاج دارد که بیش از نگاه سیاسی با رویکرد ملی این حوزه را مدیریت کند؛ فردی که بیش از منافع حزبی و گروهی آن هم از نوع سیاسی، منافع عمومی و ملی را در نظر بگیرد و افق راه را با دورنگری بیشتری ترسیم کند.
   

فرهنگ به جای سیاست
از این منظر اداره امور سینمایی به فردی نیازمند است که علاوه بر شناخت اقتضائات مختلف کشور در عرصه‌های گوناگون برای انطباق دادن محتوای آثار با اهداف کلان، در مدیریت سینما به روز بوده و در سال های اخیر در بطن و متن فعالیت های این حوزه فعال بوده باشد.

سیاست‌زدگی آفت بزرگی در اداره امور فرهنگی محسوب می‌شود؛ آفتی که مدیر سابق سازمان سینمایی تا حد زیادی از بابت آن به سینمای کشور لطمه زد و در پایان کار نیز مأموریت اداره ستاد انتخاباتی برای متقاعد کردن سینماگران جهت حمایت سیاسی از یک جناح به او واگذار شد. لازم است که سازمان سینمایی به مدیری جوان‌تر، ایده پردازتر و کنش مند تر سپرده شود، مدیرانی چون محمدمهدی حیدریان پیش از این توان و ایده و فکر خود را ارائه داده‌اند و گمان نمی‌رود که بتوانند حرفی نو و عملی بدیع از خود بروز دهند. سینمای ایران این روزها با افزایش سالن ها در نقاط مختلف کشور به واسطه مشارکت بخش خصوصی نیازمند مدیری است که برای صنعتی شدن این هنر برنامه مدون و راهگشا داشته باشد.

صنعتی شدن سینمای ایران در این دوران که گرایش خاصی به سوی سینمای تجاری در میان فیلمسازان داخلی دیده می‌شود و بیش از همه ژانر ساده و کم خرج کمدی آن هم از نوع نازلش دستمایه کار قرار می‌گیرد، نیازمند تزریق فکر و برنامه‌ای تازه جهت سمت و سو دادن به محتوای آثار است.
   

غلبه جوهر فرهنگی بر سیاسی

سینما هنری عامه پسند است و با توده‌های مردم نسبتی مستقیم دارد و بدون تماشاگر نمی‌تواند صنعتی شود، سینما هنر مخاطب خاص نیست، گرچه تولید در آن احتیاج به سرمایه‌گذاری و هزینه زیاد دارد و در سیر به سمت صنعتی شدن اگر مدیرانی لایق، برای اخلاقی کردن و دمیدن روح معنویت در سینما برنامه ریزی دقیق و اصولی نکنند، این هنر به بیراهه خواهد رفت.

شاید عده‌ای باشند که با ورود به عالم سینما از این هنر صرفاً توقع سوداگری و کسب سود دارند و از دل این موضوع دوست داشته باشند منزلتی اجتماعی هم برای خود دست و پا کنند اما اگر مدیران کارآمد و دلسوز به سرمایه‌های خصوصی سمت و سوی مشخص ندهند و این حوزه صرفاً به دست نامرئی سرمایه سپرده شود و ذائقه مخاطب به حال خود رها شود، در عرصه فرهنگ و هنر شاهد رشد و تقویت در مفاهیم و معانی نخواهیم بود و سینما نمی‌تواند کارکردی به سود فرهنگ ارائه کند.

شاخصه مهم دیگری که باید مدیر سازمان سینمایی وزارت ارشاد از آن برخوردار باشد توان برقراری ارتباط با بدنه و اهالی سینما به نحو احسن است. این مسئله نیازمند این است که فرد موردنظر شخصاً فعالیتی مستمر در سینمای کشور داشته باشد و سابقه کاری او نیز نشان از توانمندی در تعامل با سینماگران داشته باشد.  بنابراین سکانداری سازمان سینمایی در این برهه امری خطیر و سرنوشت‌ساز محسوب می‌شود.

محمد خزاعی می تواند نمونه ای از این دست باشد، مدیری که همواره کوشیده در انتخاب هایش منافع ملی را در نظر بگیرد و در تعاملاتش با طیف ها و سلیقه های مختلف کار کند. فردی که تجربه مدیریت چند دوره از جشنواره های فجر و مقاومت را از سر گذرانده، اشراف بر تولید سینما و اثار مربوط به موضوعات بین الملل و شناخت ظرفیتها و توانمندیهای سینما در این حوزه و از همه مهمتر اعتقاد به سینمای مردمی دارد و توان خود را در این زمنیه نشان داده است. 

مدیری که جوهر فرهنگی او بیش از جوهر سیاسی‌اش باشد، سینماگران او را به عنوان مدیری سینمایی بشناسند، از نیروی جوانی بهره مند باشد و از همه مهم تر فهم درست و دقیقی از نیازها و اقتضائات سینمای منطبق با منافع ملی داشته باشد، گوهری است که وزیر ارشاد دولت دوازدهم لازم است به کشف آن نائل آید.
سینمای ایران نیازمند پرهیز از رویکردهای مبتنی بر رشد سینمای جشنواره‌ای و اتخاذ نگاه به درون است. مدیر جدید سازمان سینمایی باید برای صنعتی کردن سینمای کشور راه سینمای جشنواره‌ای در کشور را به سمت سینمای مردمی تغییر دهد.
 
لازم است که سینماگر ایرانی به جای جوایز خارجی به پول بلیت مردم کشور خود چشم بدوزد و جایزه جشنواره‌های خارجی برای او از اهمیتی اولیه برخوردار نباشد. فیلمساز ایرانی باید به این رشد برسد که جایزه اصلی را باید از دست مردم کشور خود دریافت کند و اقبال ملی به فیلم او از هر جایزه دیگری ارزشمندتر است.
این گرایش در سینما احتیاج به سیاستگذاری و نگاه تحول خواه یک مدیر کارآمد و توانا دارد تا راه سینمای منطبق با منافع ملی را هموار کند و بستری برای سینماگران بسازد که در آن دست به تولیداتی بزنند که مخاطب انبوه را با سینمای ایران آشتی بدهند. برای نیل به این مقصود وزیر ارشاد دولت دوازدهم باید انتخابی هوشمندانه و سرنوشت‌ساز را رقم بزند.

انتظار می‌رود سیدعباس صالحی در صورت گرفتن رأی اعتماد از مجلس به گزینه‌های کارآمدتری برای ریاست سازمان سینمایی فکر کند و با وسواس و تدبر بیشتری دست به انتخاب بزند، چرا که به قدر کافی در سینمای ایران طی سال های اخیر فرصت سوزی شده و زمان از دست رفته است.

سینمای ایران همچنان بدون راهبرد و ایده مرکزی مشخصی به راه خود ادامه می‌دهد و سیاستگذاری ها بیش از اینکه منطبق بر رهیافت‌های شفاف و اصولی باشند باری به هر جهت پیش می‌روند و طبیعی است که از دل رویکردهای بدون برنامه ریزی کلان و افق مشخص دستاوردهای تحول زا نیز بیرون نمی‌آید.
به نظر می‌رسد انتخاب فرد اصلح برای اداره امور سینمایی کشور باید برخلاف گذشته با کمرنگ تر کردن نگاه‌های سیاسی به سرانجام برسد. سینما به مدیری احتیاج دارد که بیش از نگاه سیاسی با رویکرد ملی این حوزه را مدیریت کند؛ فردی که بیش از منافع حزبی و گروهی آن هم از نوع سیاسی، منافع عمومی و ملی را در نظر بگیرد و افق راه را با دورنگری بیشتری ترسیم کند.
   

فرهنگ به جای سیاست
از این منظر اداره امور سینمایی به فردی نیازمند است که علاوه بر شناخت اقتضائات مختلف کشور در عرصه‌های گوناگون برای انطباق دادن محتوای آثار با اهداف کلان، در مدیریت سینما به روز بوده و در سال های اخیر در بطن و متن فعالیت های این حوزه فعال بوده باشد.

سیاست‌زدگی آفت بزرگی در اداره امور فرهنگی محسوب می‌شود؛ آفتی که مدیر سابق سازمان سینمایی تا حد زیادی از بابت آن به سینمای کشور لطمه زد و در پایان کار نیز مأموریت اداره ستاد انتخاباتی برای متقاعد کردن سینماگران جهت حمایت سیاسی از یک جناح به او واگذار شد. لازم است که سازمان سینمایی به مدیری جوان‌تر، ایده پردازتر و کنش مند تر سپرده شود، مدیرانی چون محمدمهدی حیدریان پیش از این توان و ایده و فکر خود را ارائه داده‌اند و گمان نمی‌رود که بتوانند حرفی نو و عملی بدیع از خود بروز دهند. سینمای ایران این روزها با افزایش سالن ها در نقاط مختلف کشور به واسطه مشارکت بخش خصوصی نیازمند مدیری است که برای صنعتی شدن این هنر برنامه مدون و راهگشا داشته باشد.

صنعتی شدن سینمای ایران در این دوران که گرایش خاصی به سوی سینمای تجاری در میان فیلمسازان داخلی دیده می‌شود و بیش از همه ژانر ساده و کم خرج کمدی آن هم از نوع نازلش دستمایه کار قرار می‌گیرد، نیازمند تزریق فکر و برنامه‌ای تازه جهت سمت و سو دادن به محتوای آثار است.
   

غلبه جوهر فرهنگی بر سیاسی

سینما هنری عامه پسند است و با توده‌های مردم نسبتی مستقیم دارد و بدون تماشاگر نمی‌تواند صنعتی شود، سینما هنر مخاطب خاص نیست، گرچه تولید در آن احتیاج به سرمایه‌گذاری و هزینه زیاد دارد و در سیر به سمت صنعتی شدن اگر مدیرانی لایق، برای اخلاقی کردن و دمیدن روح معنویت در سینما برنامه ریزی دقیق و اصولی نکنند، این هنر به بیراهه خواهد رفت.

شاید عده‌ای باشند که با ورود به عالم سینما از این هنر صرفاً توقع سوداگری و کسب سود دارند و از دل این موضوع دوست داشته باشند منزلتی اجتماعی هم برای خود دست و پا کنند اما اگر مدیران کارآمد و دلسوز به سرمایه‌های خصوصی سمت و سوی مشخص ندهند و این حوزه صرفاً به دست نامرئی سرمایه سپرده شود و ذائقه مخاطب به حال خود رها شود، در عرصه فرهنگ و هنر شاهد رشد و تقویت در مفاهیم و معانی نخواهیم بود و سینما نمی‌تواند کارکردی به سود فرهنگ ارائه کند.

شاخصه مهم دیگری که باید مدیر سازمان سینمایی وزارت ارشاد از آن برخوردار باشد توان برقراری ارتباط با بدنه و اهالی سینما به نحو احسن است. این مسئله نیازمند این است که فرد موردنظر شخصاً فعالیتی مستمر در سینمای کشور داشته باشد و سابقه کاری او نیز نشان از توانمندی در تعامل با سینماگران داشته باشد.  بنابراین سکانداری سازمان سینمایی در این برهه امری خطیر و سرنوشت‌ساز محسوب می‌شود.

محمد خزاعی می تواند نمونه ای از این دست باشد، مدیری که همواره کوشیده در انتخاب هایش منافع ملی را در نظر بگیرد و در تعاملاتش با طیف ها و سلیقه های مختلف کار کند. فردی که تجربه مدیریت چند دوره از جشنواره های فجر و مقاومت را از سر گذرانده، اشراف بر تولید سینما و اثار مربوط به موضوعات بین الملل و شناخت ظرفیتها و توانمندیهای سینما در این حوزه و از همه مهمتر اعتقاد به سینمای مردمی دارد و توان خود را در این زمنیه نشان داده است. 

مدیری که جوهر فرهنگی او بیش از جوهر سیاسی‌اش باشد، سینماگران او را به عنوان مدیری سینمایی بشناسند، از نیروی جوانی بهره مند باشد و از همه مهم تر فهم درست و دقیقی از نیازها و اقتضائات سینمای منطبق با منافع ملی داشته باشد، گوهری است که وزیر ارشاد دولت دوازدهم لازم است به کشف آن نائل آید.
سینمای ایران نیازمند پرهیز از رویکردهای مبتنی بر رشد سینمای جشنواره‌ای و اتخاذ نگاه به درون است. مدیر جدید سازمان سینمایی باید برای صنعتی کردن سینمای کشور راه سینمای جشنواره‌ای در کشور را به سمت سینمای مردمی تغییر دهد.
 
لازم است که سینماگر ایرانی به جای جوایز خارجی به پول بلیت مردم کشور خود چشم بدوزد و جایزه جشنواره‌های خارجی برای او از اهمیتی اولیه برخوردار نباشد. فیلمساز ایرانی باید به این رشد برسد که جایزه اصلی را باید از دست مردم کشور خود دریافت کند و اقبال ملی به فیلم او از هر جایزه دیگری ارزشمندتر است.
این گرایش در سینما احتیاج به سیاستگذاری و نگاه تحول خواه یک مدیر کارآمد و توانا دارد تا راه سینمای منطبق با منافع ملی را هموار کند و بستری برای سینماگران بسازد که در آن دست به تولیداتی بزنند که مخاطب انبوه را با سینمای ایران آشتی بدهند. برای نیل به این مقصود وزیر ارشاد دولت دوازدهم باید انتخابی هوشمندانه و سرنوشت‌ساز را رقم بزند.

آنها از این می‌گفتند که چپ‌ها درباره حمایت از کاندیداتوری روحانی در انتخابات 92 راستش را به مردم نمی‌گویند، حمایت‌های کنونی و ابراز «فدایت شوم» آنها نسبت به روحانی مصلحتی و از روی دورنگی است و اینکه روحانی در پایان دولت یازدهم رأی بیاورد یا نیاورد اما مورد غضب اصلاح‌طلبان واقع خواهد شد.

جالب آنکه بلافاصله پس از پیروزی رئیس‌جمهور روحانی در انتخابات اخیر، نشانه‌های مقوله‌ای به نام «طلاق سیاسی اصلاح‌طلبان از روحانی» آرام آرام در حال آشکار شدن است و از میان چپ‌ها سخنانی درباره آقای روحانی شنیده می‌شود که بعید است حتی یکی از منتقدان اصولگرای رئیس‌جمهور حاضر به بیان آنها باشد…

*ما اصلاح‌طلبان به روحانی وابسته نیستیم/تصاعد دود از آتشفشان طلاق چپ‌ها و روحانی…
«علی صوفی» عضو شورایعالی سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان به تازگی در بخشی از مصاحبه خود با روزنامه آرمان امروز گفته است:

«جریان سیاسی که موجب پیروزی رئیس‌جمهور شده است، هیچ‌گونه وابستگی به روحانی ندارد. جریان اصلاحات به لحاظ سیاسی جریان مستقلی از روحانی است و تنها در دو انتخابات ریاست‌جمهوری گذشته از روحانی حمایت کرده است، در نتیجه تنها خوش‌عهدی و بدعهدی از روحانی باقی ‌خواهد ماند. اصلاح‌طلبان جریان سیاسی قدرتمندی هستند و مردم نیز به این جریان نظر مثبت نشان داده‌اند.»[1]

صحبت‌های صوفی در حالی اظهار شد که چندی قبل از او، موسوی‌لاری، وزیر کشور دولت اصلاحات به سایت جماران گفته بود: قاعدتا اصلاح‌طلبان و رئیس جمهوری با هم مرتبط هستند و از همدیگر جدا نمی شوند؛ حتی اگر انتقادی هم داشته باشند به صورت دوستانه مطرح می کنند.[2]

البته می‌توان نتیجه گرفت که حرفی که صوفی زده است نه‌تنها به هیچ وجه دوستانه نبوده بلکه می‌توان از آن با عنوان دودی یاد کرد که از دهانه آتشفشان جدایی دولت و اصلاح‌طلبان بلند شده است و فوران آن را خبر می‌دهد.

*علوی‌تبار: ما توجیه‌گر کابینه نیستیم/روزنامه شرق:‌ آیا روحانی آمادگی تنها ‌ماندن را دارد؟!
نشانه‌های طلاق سیاسی دولت و اصلاح‌طلبان بیش از این حرف‌هاست…
علیرضا علوی‌تبار،‌ از فعالان اصلاح‌طلب چندی قبل در مصاحبه با روزنامه اعتماد در اشاره به تحلیل خود از کابینه دوم رئیس‌جمهور روحانی گفت:‌ ما نباید توجیه‌کننده ضعف‌های کابینه باشیم. به خصوص که ممکن است در تعیین معاونینی که لزوما احتیاج به رای مجلس ندارد اتفاقات ناخوشایندتری هم بیفتد. بنابراین ما در مقام توجیه کننده نیستیم.[3]

شاید در روزگاری نه چندان دور این «اصولگرایان» باشند که همچون اواخر دولت اصلاحات، مجبور به دفاع از رئیس‌جمهور روحانی در مقابل حامیان سابقی باشند که بیرحمانه از او عبور کرده‌اند.

حمیدرضا جلایی‌پور، اصلاح‌طلب دیگریست که چندی قبل به بهانه کابینه، انتقادات تندی را علیه رئیس‌جمهور روحانی روا داشت و در اشاره به یکی از چهره‌های نزدیک به روحانی(واعظی) گفته بود که او با اصلاح‌طلبان مشکل شخصی دارد.
او در عین حال تصریح کرده بود: بعید است مشکلات روحانی با نهاوندیان و واعظی و آشنا پر شود.[4]

گزارش روزنامه اصلاح‌طلب قانون علیه رئیس‌جمهور روحانی هم طی چند روز گذشته سر و صدای زیادی را ایجاد کرد.
این رسانه در اشاره به مراسم تحلیف روحانی و سخنان رئیس‌جمهور در این مراسم، از چیزی به نام «توهّم روحانی» سخن گفته و نوشته بود: همه می‌دانند که روحانی بی‌شک مدیون پشتیبانی وکمک‌هایی است که آیت‌الله ‌هاشمی رفسنجانی به وی کرد و سبب شد مردم و سایر جریان‌های سیاسی به حمایت از شیخ دیپلمات وارد عرصه شوند. اما گویی خاک، این محبت‌های آیت‌الله را بسیار سرد و روحانی آنها را فراموش کرده است. فرضیه دیگر نیز آن است که گویی روحانی مانند برخی، دچار توهم شده که 24 میلیون رأی به دلیل محبوبیت شخص اوست. به نظر، این خیال سبب شده که روحانی به خودمحوری برسد و حتی یادی نیز از بزرگان خود نکند. نمود اصلی این نوع تفکر آقای روحانی را در مراسم تنفیذ و تحلیف مشاهده‌ کردیم. روحانی که مدام در برنامه‌های تبلیغاتی‌اش ذکر هاشمی می‌گفت، در این دو مراسم از زمین و زمان تشکر کرد ولی یاد آن مرحوم نیفتاد.[5]

نمی‌شود به کدهای طلاق سیاسی اصلاح‌طلبان از روحانی حرف زد اما جمله کلیدی و نکته مهمی که روزنامه شرق چند روز  قبل در سرمقاله خود به آن اشاره کرد چیزی نگفت!

شرق در اشاره به چیزی به نام «تنهایی روحانی» گفته بود: ‌اینک دولت روحانی به مرحله‌ای رسیده که ناگزیر است با برخی واقعیت‌های تلخ روبه‌رو شود، اگرچه اصلاح‌طلبان همچنان از دولتش حمایت خواهند کرد و اصولگرایان معتدل نیز بیش از گذشته به او نزدیک خواهند شد، نمی‌توان توقع زیادی از آنان داشت. روحانی هرچه به‌سوی آینده گام برمی‌دارد، این اتحادها و ائتلاف‌ها شکننده‌‌تر می‌شود. این سؤال اساسی در حال شکل‌گیری است که آیا روحانی آمادگی تنها ‌ماندن را دارد یا نه؟[6]

*کابینه اول روحانی هم ناکارآمد و ناهماهنگ بود/حسام‌الدین آشنا مجاهد شنبه است!
نشانه‌های ناشی از آغاز جدایی اصلاح‌طلبان و روحانی تمامی ندارد انگار…
از عبدالله نوری که در اشاره به کابینه دوم روحانی گفته بود:‌ جمله‌ی خود ایشان(روحانی) را تکرار می کنم که شما نمی توانید رای خود را از 24 میلیون نفر بگیرید و حرف آن 16 میلیون نفر را عمل کنید، البته حقوق آن ها باید محفوظ باشد. فاصله گرفتن از وعده های انتخاباتی قطعا پیام امیدبخشی نسبت به 24 میلیون رأی دهنده نخواهد داشت.
تا عبدا… ناصری،‌ عضو شورایعالی سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان که از کابینه اول روحانی با کنایهناکارآمد و ناهماهنگ یاد کرده است.[7]

و تا روزنامه اصلاح‌طلب آفتاب یزد که چندی قبل صراحتاً از این نوشت که «حسام‌الدین آشنا مجاهد شنبه است»!
*جدایی چپ‌ها از مردی که می‌گفتند هرکار می‌کند قانونیست!/از حمایت 100 درصدی تا جدایی 100 درصدی…
تمام این اشاره‌ها و نشانه‌های طلاق و دوری و اعتراض اما صحبت‌های کسانی است که سران آنها زمانی خود و جریانشان را ذبیح راه روحانی معرفی می‌کردند.
کسانی که از بین آنها، رسول منتجب‌نیا،‌ قائم مقام حزب اعتماد ملی از این گفت که ما اصلاح‌طلبان فدایی دولتیم[8] و هیچ اصلاح‌طلبی هم نه تنها معترض او نشد که جملگی با سکوت، سخنش را تأیید کردند.

و کسانی که چهره دیگرشان یعنی «حسین مرعشی» نیز در روزگاری چشمش را به روی تمام بایسته‌های عقل و دموکراسی بست و در مصاحبه با روزنامه اعتماد گفت که روحانی هرچه انجام می‌دهد،‌ مُرّ قانون است.[9]
به راستی چگونه می‌توان میان آن تعریف و تمجیدهای پرطمطراق و این صحبت‌های تند امروزین علیه روحانی و کابینه‌اش جمع ایجاد کرد و یا توضیح مدللی در این رابطه یافت؟!

صد البته پیداست که این قضیه همانند «معمای ذن» در هنرهای رزمی است. معماهایی بی‌جواب که همه می‌دانند هیچگاه جوابی جز شناخت بیشتر جهان پیرامون برای آنها پیدا نمی‌شود.
همانطور که برای ادعای «تقلب در انتخابات 88» و «تحریم انتخابات مجلس نهم و سپس شرکت در انتخابات‌های بعدی» پاسخی پیدا نشد.

و همانطور که اصلاح‌طلبان هیچگاه نیز حاضر نشدند به افکار عمومی توضیح بدهند پس از آنهمه جنجال در ماجرای «هزاران بورسیه غیر قانونی»، «املاک نجومی در شهرداری تهران» که دروغ بودن آنها ثابت شد؛ چرا هیچ پاسخ قانع‌کننده‌ای به مردم و به جوانان اصلاح‌طلب ندادند…

سریالی ادامه‌دار که اکنون به مقطع «حمایت از روحانی» و «طلاق از روحانی» رسیده اما ناگفته پیداست که برای آن هم پاسخی به افکار عمومی داده نخواهد شد.

شاید در روزگاری نه چندان دور این اصولگرایان باشند که همچون اواخر دولت اصلاحات، مجبور به دفاع از رئیس‌جمهور روحانی در مقابل حامیان سابقی باشند که بیرحمانه از او عبور کرده‌اند.

***
1_http://www.armandaily.ir/fa/news/main/193872
2_http://www.jamaran.ir/fa/tiny/news-716022
3_mshrgh.ir/760631
4_http://www.magiran.com/npview.asp?ID=3605680
5_http://www.javanonline.ir/fa/news/865995
6_http://sharghdaily.ir/News/137753
7_ mshrgh.ir/757067
8_ http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13931017000132
9_http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13940704001277

آنها از این می‌گفتند که چپ‌ها درباره حمایت از کاندیداتوری روحانی در انتخابات 92 راستش را به مردم نمی‌گویند، حمایت‌های کنونی و ابراز «فدایت شوم» آنها نسبت به روحانی مصلحتی و از روی دورنگی است و اینکه روحانی در پایان دولت یازدهم رأی بیاورد یا نیاورد اما مورد غضب اصلاح‌طلبان واقع خواهد شد.

جالب آنکه بلافاصله پس از پیروزی رئیس‌جمهور روحانی در انتخابات اخیر، نشانه‌های مقوله‌ای به نام «طلاق سیاسی اصلاح‌طلبان از روحانی» آرام آرام در حال آشکار شدن است و از میان چپ‌ها سخنانی درباره آقای روحانی شنیده می‌شود که بعید است حتی یکی از منتقدان اصولگرای رئیس‌جمهور حاضر به بیان آنها باشد…

*ما اصلاح‌طلبان به روحانی وابسته نیستیم/تصاعد دود از آتشفشان طلاق چپ‌ها و روحانی…
«علی صوفی» عضو شورایعالی سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان به تازگی در بخشی از مصاحبه خود با روزنامه آرمان امروز گفته است:

«جریان سیاسی که موجب پیروزی رئیس‌جمهور شده است، هیچ‌گونه وابستگی به روحانی ندارد. جریان اصلاحات به لحاظ سیاسی جریان مستقلی از روحانی است و تنها در دو انتخابات ریاست‌جمهوری گذشته از روحانی حمایت کرده است، در نتیجه تنها خوش‌عهدی و بدعهدی از روحانی باقی ‌خواهد ماند. اصلاح‌طلبان جریان سیاسی قدرتمندی هستند و مردم نیز به این جریان نظر مثبت نشان داده‌اند.»[1]

صحبت‌های صوفی در حالی اظهار شد که چندی قبل از او، موسوی‌لاری، وزیر کشور دولت اصلاحات به سایت جماران گفته بود: قاعدتا اصلاح‌طلبان و رئیس جمهوری با هم مرتبط هستند و از همدیگر جدا نمی شوند؛ حتی اگر انتقادی هم داشته باشند به صورت دوستانه مطرح می کنند.[2]

البته می‌توان نتیجه گرفت که حرفی که صوفی زده است نه‌تنها به هیچ وجه دوستانه نبوده بلکه می‌توان از آن با عنوان دودی یاد کرد که از دهانه آتشفشان جدایی دولت و اصلاح‌طلبان بلند شده است و فوران آن را خبر می‌دهد.

*علوی‌تبار: ما توجیه‌گر کابینه نیستیم/روزنامه شرق:‌ آیا روحانی آمادگی تنها ‌ماندن را دارد؟!
نشانه‌های طلاق سیاسی دولت و اصلاح‌طلبان بیش از این حرف‌هاست…
علیرضا علوی‌تبار،‌ از فعالان اصلاح‌طلب چندی قبل در مصاحبه با روزنامه اعتماد در اشاره به تحلیل خود از کابینه دوم رئیس‌جمهور روحانی گفت:‌ ما نباید توجیه‌کننده ضعف‌های کابینه باشیم. به خصوص که ممکن است در تعیین معاونینی که لزوما احتیاج به رای مجلس ندارد اتفاقات ناخوشایندتری هم بیفتد. بنابراین ما در مقام توجیه کننده نیستیم.[3]

شاید در روزگاری نه چندان دور این «اصولگرایان» باشند که همچون اواخر دولت اصلاحات، مجبور به دفاع از رئیس‌جمهور روحانی در مقابل حامیان سابقی باشند که بیرحمانه از او عبور کرده‌اند.

حمیدرضا جلایی‌پور، اصلاح‌طلب دیگریست که چندی قبل به بهانه کابینه، انتقادات تندی را علیه رئیس‌جمهور روحانی روا داشت و در اشاره به یکی از چهره‌های نزدیک به روحانی(واعظی) گفته بود که او با اصلاح‌طلبان مشکل شخصی دارد.
او در عین حال تصریح کرده بود: بعید است مشکلات روحانی با نهاوندیان و واعظی و آشنا پر شود.[4]

گزارش روزنامه اصلاح‌طلب قانون علیه رئیس‌جمهور روحانی هم طی چند روز گذشته سر و صدای زیادی را ایجاد کرد.
این رسانه در اشاره به مراسم تحلیف روحانی و سخنان رئیس‌جمهور در این مراسم، از چیزی به نام «توهّم روحانی» سخن گفته و نوشته بود: همه می‌دانند که روحانی بی‌شک مدیون پشتیبانی وکمک‌هایی است که آیت‌الله ‌هاشمی رفسنجانی به وی کرد و سبب شد مردم و سایر جریان‌های سیاسی به حمایت از شیخ دیپلمات وارد عرصه شوند. اما گویی خاک، این محبت‌های آیت‌الله را بسیار سرد و روحانی آنها را فراموش کرده است. فرضیه دیگر نیز آن است که گویی روحانی مانند برخی، دچار توهم شده که 24 میلیون رأی به دلیل محبوبیت شخص اوست. به نظر، این خیال سبب شده که روحانی به خودمحوری برسد و حتی یادی نیز از بزرگان خود نکند. نمود اصلی این نوع تفکر آقای روحانی را در مراسم تنفیذ و تحلیف مشاهده‌ کردیم. روحانی که مدام در برنامه‌های تبلیغاتی‌اش ذکر هاشمی می‌گفت، در این دو مراسم از زمین و زمان تشکر کرد ولی یاد آن مرحوم نیفتاد.[5]

نمی‌شود به کدهای طلاق سیاسی اصلاح‌طلبان از روحانی حرف زد اما جمله کلیدی و نکته مهمی که روزنامه شرق چند روز  قبل در سرمقاله خود به آن اشاره کرد چیزی نگفت!

شرق در اشاره به چیزی به نام «تنهایی روحانی» گفته بود: ‌اینک دولت روحانی به مرحله‌ای رسیده که ناگزیر است با برخی واقعیت‌های تلخ روبه‌رو شود، اگرچه اصلاح‌طلبان همچنان از دولتش حمایت خواهند کرد و اصولگرایان معتدل نیز بیش از گذشته به او نزدیک خواهند شد، نمی‌توان توقع زیادی از آنان داشت. روحانی هرچه به‌سوی آینده گام برمی‌دارد، این اتحادها و ائتلاف‌ها شکننده‌‌تر می‌شود. این سؤال اساسی در حال شکل‌گیری است که آیا روحانی آمادگی تنها ‌ماندن را دارد یا نه؟[6]

*کابینه اول روحانی هم ناکارآمد و ناهماهنگ بود/حسام‌الدین آشنا مجاهد شنبه است!
نشانه‌های ناشی از آغاز جدایی اصلاح‌طلبان و روحانی تمامی ندارد انگار…
از عبدالله نوری که در اشاره به کابینه دوم روحانی گفته بود:‌ جمله‌ی خود ایشان(روحانی) را تکرار می کنم که شما نمی توانید رای خود را از 24 میلیون نفر بگیرید و حرف آن 16 میلیون نفر را عمل کنید، البته حقوق آن ها باید محفوظ باشد. فاصله گرفتن از وعده های انتخاباتی قطعا پیام امیدبخشی نسبت به 24 میلیون رأی دهنده نخواهد داشت.
تا عبدا… ناصری،‌ عضو شورایعالی سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان که از کابینه اول روحانی با کنایهناکارآمد و ناهماهنگ یاد کرده است.[7]

و تا روزنامه اصلاح‌طلب آفتاب یزد که چندی قبل صراحتاً از این نوشت که «حسام‌الدین آشنا مجاهد شنبه است»!
*جدایی چپ‌ها از مردی که می‌گفتند هرکار می‌کند قانونیست!/از حمایت 100 درصدی تا جدایی 100 درصدی…
تمام این اشاره‌ها و نشانه‌های طلاق و دوری و اعتراض اما صحبت‌های کسانی است که سران آنها زمانی خود و جریانشان را ذبیح راه روحانی معرفی می‌کردند.
کسانی که از بین آنها، رسول منتجب‌نیا،‌ قائم مقام حزب اعتماد ملی از این گفت که ما اصلاح‌طلبان فدایی دولتیم[8] و هیچ اصلاح‌طلبی هم نه تنها معترض او نشد که جملگی با سکوت، سخنش را تأیید کردند.

و کسانی که چهره دیگرشان یعنی «حسین مرعشی» نیز در روزگاری چشمش را به روی تمام بایسته‌های عقل و دموکراسی بست و در مصاحبه با روزنامه اعتماد گفت که روحانی هرچه انجام می‌دهد،‌ مُرّ قانون است.[9]
به راستی چگونه می‌توان میان آن تعریف و تمجیدهای پرطمطراق و این صحبت‌های تند امروزین علیه روحانی و کابینه‌اش جمع ایجاد کرد و یا توضیح مدللی در این رابطه یافت؟!

صد البته پیداست که این قضیه همانند «معمای ذن» در هنرهای رزمی است. معماهایی بی‌جواب که همه می‌دانند هیچگاه جوابی جز شناخت بیشتر جهان پیرامون برای آنها پیدا نمی‌شود.
همانطور که برای ادعای «تقلب در انتخابات 88» و «تحریم انتخابات مجلس نهم و سپس شرکت در انتخابات‌های بعدی» پاسخی پیدا نشد.

و همانطور که اصلاح‌طلبان هیچگاه نیز حاضر نشدند به افکار عمومی توضیح بدهند پس از آنهمه جنجال در ماجرای «هزاران بورسیه غیر قانونی»، «املاک نجومی در شهرداری تهران» که دروغ بودن آنها ثابت شد؛ چرا هیچ پاسخ قانع‌کننده‌ای به مردم و به جوانان اصلاح‌طلب ندادند…

سریالی ادامه‌دار که اکنون به مقطع «حمایت از روحانی» و «طلاق از روحانی» رسیده اما ناگفته پیداست که برای آن هم پاسخی به افکار عمومی داده نخواهد شد.

شاید در روزگاری نه چندان دور این اصولگرایان باشند که همچون اواخر دولت اصلاحات، مجبور به دفاع از رئیس‌جمهور روحانی در مقابل حامیان سابقی باشند که بیرحمانه از او عبور کرده‌اند.

***
1_http://www.armandaily.ir/fa/news/main/193872
2_http://www.jamaran.ir/fa/tiny/news-716022
3_mshrgh.ir/760631
4_http://www.magiran.com/npview.asp?ID=3605680
5_http://www.javanonline.ir/fa/news/865995
6_http://sharghdaily.ir/News/137753
7_ mshrgh.ir/757067
8_ http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13931017000132
9_http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13940704001277